Review: de exotische grooves vielen bij Kokoroko als rijpe mango’s uit de lucht

De avondzon zakte over het Groentheater, maar Kokoroko liet de temperatuur alleen maar stijgen. Brussel kreeg een bezwerende, dansbare en weemoedige set voorgeschoteld.

Kokoroko speelde op Couleur Café een halve thuismatch. Brussel was de eerste stad buiten Londen waar het zevenkoppige gezelschap warm werd onthaald, en dat voelde je meteen. "De festivals waar we spelen vergeten we doorgaans," herinnerden ze oprecht aan hun passage van vijf jaar geleden, "maar dit niet."

Op zijn best brengt het jazzy collectief een zinderende roes met invloeden uit West-Afrikaanse, Caribische en Britse tradities, een broeierige cocktail van soul, funk, jazz, highlife en afrobeat. In het schaduwrijke Groentheater, onder een zalige avondzon, vielen de groovende jazzmelodieën en exotisch getinte ritmes als rijpe mango’s uit de lucht. We zagen een fan in oranje tutu smullen en gelijk had hij.

Dansbaar en weemoedig

De band dook diep de groove in, aangevuurd door de dikke baslijnen van bassist Duane Atherley (maken ze bassisten cooler?), waarin trompettiste Sheila Maurice-Grey en Anoushka Nanguy op trombone heerlijke krullen toevoegden.

"Something’s going on," klonk het als een bezwerend mantra. Kokoroko is een ensemble dat het vooral van zijn muzikale zeggingskracht moet hebben, maar dat er iets aan de hand is, hoef je vandaag niet met grote statements te bewijzen.

De schaduw van Fela Kuti was nooit ver weg, met drumroffels die leken weggelopen uit het repertoire van zijn kompaan Tony Allen. Maar waar Fela de confrontatie opzocht, zoekt Kokoroko verbinding en empathie. Dansbaar én weemoedig, zoals zoveel highlife en afrobeat eigenlijk altijd al was.

Zinderend slot

Een kleine smet op de show was dat Kokoroko net iets te veel gezapige ballads in zijn set smokkelde. Mooi, maar niet uitzonderlijk. De aandacht van het publiek verslapte, ook al hoorden we gitarist Tobi Adenaike gedurfd uithalen met een ingetogen, gedimde solo. Je hoeft je gitaar niet achter je nek te zwieren om te imponeren.

Ook elders strooide Adenaike met van die kwikzilveren gitaarriedels die aan de zonnige juju-muziek van King Sunny Adé deden denken. Mooi hoe Kokoroko’s muziek steeds gelaagder werd.

Het gezelschap imponeerde in het slotkwartier met 'Sweetie' en 'Just can't wait', twee broeierige, funky grooves uit hun binnenkort verschijnende tweede album Tuff times never last. "Tuff times do never last," zei percussionist Onome Edgeworth. Laten we hopen.