Review: Iedereen wil meer Camille Yembe

Ze heeft nog maar één ep uit, maar Camille Yembe heeft nu al de allure van een belofte waar grootheden als Angèle en Damso hun schouderklopjes niet voor sparen. Terecht, bewees ze op Couleur Café.

Kudo's van Angèle en Stromae, schouderklopjes van Damso: geen Brusselse artiest om wie vandaag zoveel buzz hangt als Camille Yembe. Ook al vertaalde zich dat nog niet in een uitpuilende Fox-tent, waar de jonge zangeres na haar passage met Niveau4 gisterenavond nu de klus in haar eentje moest klaren.

Maar kijk, de zangeres kweet zich wonderwel van haar taak met een korte, snedige set die even strak stond als het witte pakje en de hoge zwarte laarzen die ze aan had.

Veelgelaagd

Yembe heeft nog maar één ep en een handvol songs uit, haar nummer 'Encore' was zowel de setopener als de hekkensluiter. Ook haar band onderging die economie, enkel een drummer en een bassist die zich ook kweet op gitaar en synths stonden aan haar zij.

"Je me suis cassée vu que je lui cassais les couilles," zong ze vurig in diezelfde song, waarin ze getuigt over hoe ze op haar zestiende het huis uit werd gezet. De zangeres heeft geen makkelijke weg afgelegd. In haar teksten klinkt ze erg matuur, de voorbije jaren schreef ze dan ook veel songs voor anderen.

Yembe toonde zich in The Fox veelzijdig en gelaagd, sensueel maar ook ontroerend. Een zangeres die tegelijk intiem kon zijn en dramatisch kon uithalen, met gemak wisselde tussen chanson, pop en electro. 'Coups de soleil', met zijn rauwe eightieslicks, genereerde zoveel hitte dat de stewards de tuinslang bovenhaalden om de voorste rijen van hun zonneslag af te helpen.

Rechtveren

'Humain', een nummer over hoe moeilijk Yembe het vindt om nieuwe mensen te ontmoeten, begon broos maar eindigde uitzinnig. En in 'Plastique', de titeltrack van haar ep, zong ze over hoe ze zich een tweede huid van plastic had aangemeten om te kunnen overleven in deze harde wereld. De song deed aan Angèle denken, maar ook aan de rafelige pop van Nilüfer Yanya.

'L’ivresse' zette daarna de tent op haar op met een clubby beat waar Oscar and the Wolf vast heel veel glitter veil voor heeft. In de staart van dat nummer ging de house over in tribale percussie. Yembe liet iedereen tot twee keer toe hurken en weer rechtveren. Een beproefde sfeermaker, maar de zangeres, die zelf tussen het publiek plaatsnam, deed het met zoveel joie de vivre dat het aanstekelijk werkte.

Dit soort podia zal snel te klein zijn voor haar. "Je l’ai peut-être pas dit mais j’en voulais encore," zong ze op het einde van haar set. Te horen aan de reacties die ze kreeg in het publiek, is ze niet de enige die dat wil.