Review: Nathy Peluso: verbluffend cross-over spektakel en dus meer dan verdiende headliner

De Argentijnse zangeres Nathy Peluso liet op het hoofdpodium van Couleur Café zien en horen hoe je met een korf Spaanstalige songs, veel guts, charisma, humor en fantasierijke choreo’s grenzen kan verleggen. In haar theatrale en erg fysieke show switchte ze als een bezetene tussen stijlen en emoties.

Het is alweer even geleden dat u Nathy Pelosi nog in Recyclart (2017) of in de Beursschouwburg (2018) kon meepikken. Maar ook dan al was ze niet te onderschatten. Tegenwoordig is de Madrileense met Argentijns bloed uitgegroeid tot een van de meest bijzondere artiesten in de latin wereld en dus ook headlinemateriaal.

Met de lange haren in de wind, die een efficiënt opgestelde ventilator in haar richting blies, en een gezicht dat zowel opperste concentratie als diepe emotie verraadde, gaf ze vijf kwartier lang het beste van zichzelf. Dit in een show die zowel baanbrekend was in de manier waarop ze het publiek onderhield, in een taal die lang niet iedereen beheerste, als in zijn experimentele en empowerende dadendrang.

Het podium met op de achtergrond slechts drie muzikanten liet middenin voldoende ruimte voor props en choreo’s met drie mannelijke dansers die haar een hele show achterna zaten, vlijend en kronkelend. Hun zorgvuldige, maar soms (bewust) ouderwets aandoende verleidingstechnieken hadden ze geperfectioneerd in de gym. Maar hoezeer ze haar ook aanbaden, een toegestopte rode roos werd, nadat Peluso ze sensueel over haar been had gerold, ostentatief in het publiek geworpen.

Dat publiek kwam ondanks de minimale podiumopstelling ogen en oren te kort. Gelukkig waren er voor de achterste rijen haarscherpe beeldschermen om een en ander vast te leggen, of om met de hulp van al even gestileerde clips nog extra betekenislagen te ontrollen.

Spionagetape

Door het gebrek aan taal konden we niet alle symboliek in haar teksten en performance doorgronden. Maar dat er naast empowerment ook veel humor en een dosis surrealisme in zat, lag er vingerdik bovenop. Op een bepaald moment werd de kont van enkele (door AI?) geanimeerde figuren (vrouwen én mannen) op de videoschermen bewust buitenproportioneel gemaakt.

Of neem de blik van de dansers, die plots met verrekijkers naar het publiek begonnen kijken. Als een soort van spionagetape werd wat ze te zien kregen weergegeven op het grote scherm.

IJzeren hekwerk

Zagen we Peluso op een bepaald moment nog in een witte designstoel, haar in hoge zwarte laarzen gehulde benen sensueel omhoogtrekkend, dan klauwde ze zichzelf even later vast aan een ijzeren hekwerk. Mocht het niet zo onnozel klinken, zouden we zeggen dat ze geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken.

Dat zette ze ook muzikaal in de verf, op aanstekelijke rumba- en bachatatonen, maar evenzeer op gruizige hiphop of romantische bolero’s. De sympathie voor haar groeit alleen maar, als je weet dat ze de deze songs ook al bracht met een klassiek orkest.

Vrijheid en zelfexpressie

De setlist bevatte voornamelijk nummers van haar nieuwe album ‘Grasa’. Dat woord betekent ‘vet’ in het Spaans, maar is in het Argentijns slang voor ‘ordinair’ of ‘kitscherig’. Peluso herdefinieert het echter tot rebellie en trots. Als ze met een vlag wappert met alleen dat woord op, is het een manier om vrijheid en zelfexpressie te claimen. Het karakter dat ze hier — van ‘Atea’ over ‘Mafiosa’ en ‘Todo Roto’ tot ‘Salvaje’ — neerzette was bewust larger-than-life, maar tegelijk bleef ze trouw aan zichzelf.

Vlak voor ze het van melancholie doordrongen ‘Buenos Aires’ inzette (check de clip, waarin je haar als kind ziet), zei ze dat dit haar favoriete deel van de show was. Even later hoorde je haar stem de hoogte ingaan. Het bleek de ideale voorzet voor slotsong ‘Vivir así es morir de amor’, de beroemde tune van Camilo Sesto die dienstdeed als uitwuifcover.

De ‘muchas gracias’ was van beide kanten gemeend.