Review: reggae-icoon Burning Spear vraagt jonge generaties de speer brandend te houden

Een namiddagspot op het hoofdpodium is voor geen enkele 80-jarige een sinecure, zeker als je weet dat de echte reggaefans hier best gedijen bij het dubpodium als de avond invalt, en toch is Burning Spear erin geslaagd om zieltjes te winnen voor zijn eeuwige strijd.

"Hij ziet er nog steeds fantastisch uit, maar belangrijker, hij klinkt ook geweldig": het was gisteren na zijn namiddagset op Glastonbury al de meest gehoorde opmerking over het 80-jarig Jamaicaanse rootsreggae-icoon Burning Spear. Op het hoofdpodium van Couleur Café hadden we iets meer moeite om zijn woorden te begrijpen, maar dat deed niets af aan zijn erfenis, die aan een jonge generatie werden doorgegeven.

"Keep the spear burning," klonk het ontroerd aan het einde van zijn set. Even daarvoor had de zanger iedereen laten meezingen met 'African Postman', terwijl een van zijn gitaristen — diegene die de rol van publieksmenner soms iets te nadrukkelijk op zich nam — een kiekje van het genietende festivalpark nam. De legende die we even voordien de pauken nog zagen bezweren, deinde lichtjes mee met zijn hoofd op de tonen van het publiek dat zijn zanglijnen had overgenomen. Alsof hij zijn erfenis overschouwde. Het kleine handgebaar waarmee hij daarna zijn publiek het zwijgen oplegde zei alles over zijn staat van dienst. "I hope you love me too": het is een van de weinige zinnen die we begrepen uit zijn slotbetoog, maar ze is wel duidelijk.

Actuele boodschap

Burning Spear, in 1945 geboren als Winston Rodney in St. Ann op Jamaica, sloopte samen met generatiegenoot (en ontdekker) Bob Marley grenzen en is de ouderdomsdeken van deze editie van Couleur Café. Vanuit de legendarische Studio One in Kingston bouwde hij met zijn muziek, die altijd gedomineerd door zijn Rastafari-geloof en een zwak had voor hoornblazers, bruggen met de wereld. Maar was zijn oude boodschap van eenheid ooit actueler? Met oproepen tot zelfbeschikking schipperde ook zijn passage op de Red Stage tussen feest en preek, maar slim als hij is maakte hij dat nooit concreet. Eén keer werd met de zwart-rood-groene rastafarivlag gewapperd, na een bezielde versie van 'The Sun'.

Pan-Afrikaanse gedachte

De politiek geladen reggaeritmes van Burning Spear motiveren bovenal om je geschiedenis niet te vergeten. Meer dan een halve eeuw na zijn hoogdagen verdedigde hij in gescheurde jeans en met een T-shirt, waarop de woorden 'Jamaica One Love' en de lion zelve prijken, de pan-Afrikaanse gedachte met vuur. Vanaf het moment dat de zanger zijn handen over zijn pauken liet glijden begon iedereen mee te klappen. Tegelijk viel het op hoe het wat tragere tempo, waarmee Rodney en zijn bandleden hun reggae tegenwoordig uitdragen, perfect samenviel met hun meer ingetogen uitstraling.

Bellen blazen, jointjes roken

Tijdens de set zagen we rond ons mensen bellen blazen en jointjes roken. Iemand haalde een zakdoek boven in de rastafarikleuren, anderen kropen in de nek van hun vrienden om mee te deinen op de gezapige, maar hyperaanstekelijke ritmes. Het maakte Burning Spear op Couleur Café van meet af aan een haast religieuze beleving. Vooral als de driekoppige kopersectie de touwtjes in handen nam was de respons groot. De band die verschillende generaties verenigde bedankte tot hilariteit van het publiek met een gezamenlijk danspasje. Het kan, het publiek een zwart bewustzijn schoppen, zo bleek eens te meer toen het zwierige 'Pieces' werd uitgesponnen tot een hoogtepunt.