Twee jaar geleden stond STACE als opkomend Niveau4-talent nog op de Green Stage. Nu mocht de Frans-Brusselse zangeres solo de Fox-tent inpakken. Met haar zachte soulstem haalde ze de hoogste noten en haar empathische voordracht ontroerde, terwijl haar muzikanten de set extra dynamiek gaven.
STACE op Couleur Café: gelaagde neosoul met een gul hart
“Holy shit, I’m so happy to be here. Enkele uren geleden zat ik nog thuis in mijn pyjama en nu sta ik op fucking Couleur Café!” Stacy Claire alias STACE was duidelijk blij om hier te zijn. De zangeres groeide op in Frankrijk, maar heeft zich in Brussel heruitgevonden. Ook al was ze geboren in een muzikaal nest, lang heeft ze gedacht dat ze van iets dat zo natuurlijk kwam als zingen geen job mocht maken. Ook in onze hoofdstad kwam ze aanvankelijk film studeren en zou muziek een hobby blijven, tot er tijdens de lockdown plots veel tijd was. Ze leerde producen via YouTube-tutorials en voor ze er erg in had, stelde ze hier twee jaar geleden met Niveau4 tracks van haar eerste ep Green Onyx voor.
Haar meest recente werkstuk Overblue stapte de zangeres met Martinikaanse roots uit de schaduw van het slaapkamergeluid dat die corona-ep kenmerkte. Met de veelzijdige Nederlandse bassiste Louise van den Heuvel en toetseniste Lou Wery aan haar zij hoorden we in The Fox een gelaagd, maar gracieus palet. Niemand hoefde hier te roepen om aandacht, een verademing. Neosoul met een gul hart, en knipogen naar Erykah Badu en grote held D’Angelo, bleven het vertrekpunt, maar de invulling lag wijd open en daar maakten haar muzikanten, met ook nog een jarige drummer, handig gebruik van om haar songs extra dynamiek te geven, met soms in ambient gedrenkte finales.
Oldie met daddy issues
Neosoul blijft een genre waarin liefdesontboezemingen, zoals die in de single 'Underwater', kunnen floreren. ‘If I let go, where’s the bottom? / Will you catch me when I slip?’ klonk in het begin van de set opvallend fel, ergens hier tussen smeekbede en bezwering in, met een speciale vermelding voor de elektrische bas van van den Heuvel.
De songs van haar twee jaar oude debuut noemt STACE nu al 'oldies'. In 'Busy' deelde ze enkele daddy issues — haar vader, een Martinikaan, gaf haar op haar elfde een gitaar cadeau, is gescheiden van haar moeder en woont tegenwoordig overzees. Op eenvoudig verzoek gaven de fans haar de vingerknips waar ze om vroeg.
Als ze vervolgens in het melodieuzere 'Void' de hoogste noten haalde, steeg er gejoel op. Toch blijft het geroezemoes voor een breekbare singer-songwriter als STACE in een open tent als The Fox een aandachtspunt. De stille passages reiken niet tot buiten, zo zou later in de set ook tijdens een nieuw nummer blijken.
Engagement
Met 'Say Yes' was er nog een op gejuich onthaald eerbetoon aan de "amazing female writers" van Floetry. Van 'Selfish' droop het engagement dan weer af af, met een quote uit Moving From Pain To Power, een boek van de Amerikaanse schrijfster en activiste bell hooks. Vorig jaar gebruikte Reinel Bakole op precies hetzelfde podium al een quote van haar tijdens haar Couleur Café-debuut.
Wanneer de zangeres later voor ‘Moon’ de hulp inriep van de Belgisch-Zambiaans-Tanzaniaanse rapper Kriticos, stond diens micro jammer genoeg niet luid genoeg. De song vormde op haar debuut een eerste aanzet naar een meer elektronische sound. In het afsluitende 'Tainted', met zijn house-invloeden het buitenbeentje op Overblue, kwamen die nog meer naar voor. Gunde STACE ons daarmee een blik op de toekomst? Veerkracht, het thema van het nummer, is haar alleszins niet vreemd. Afscheid nemen deed ze door nog eens te herhalen hoe big dit moment voor haar was. "Couleur Café blijft het eerste festival waar ik naartoe ging als in Brussel arriveerde."
Couleur Café 2024
Lees meer over: Laken , Ice , Events & Festivals , Couleur Café 2024 , Couleur Café , stace