Swing op Couleur Café: hartverwarmende fond voor een feestnacht

Als laatste mc van het Brusselse hiphoptrio L’Or du Commun kwam Swing met een soloalbum aanzetten. Au Revoir Siméon was een knappe, soulvolle coming of ageplaat en legde op Couleur Café een hartverwarmende fond voor de feestnacht die zou volgen.

Samen met Loxley en Primero stond Siméon Zuyten aka Swing in 2012 aan de wieg van de Brusselse hiphopcrew L’Or du Commun, wiens muziek doorgaans wat feestelijker is dan wat we hier te horen kregen. Maar dat deert niet, Swing is nooit de mitrailleur van het trio geweest. L’ODC was voor hem een tijdje een dankbare leerschool, en een ideale afleidingsmanoeuvre om niet meteen te moeten doorgroeien.

De interesse in een solocarrière gaat terug tot een tournee als backeur van Roméo Elvis. Geïnspireerd door de producties van Le Motel, die vaak wat somberder van sfeer waren, begon hij zelf te experimenteren. ‘Rivage’ was meteen een schot in de roos. Het was hartverwarmend om hem dat nummer over zijn persoonlijke demonen hier samen met zijn publiek te horen zingen in een nog steeds behoorlijk gevulde tent.

Maar na de EP’s ’Marabout’ en ‘Alt F4’, waar de rapper vanavond ook een handvol tracks uit zou plukken, was er eind vorig jaar eindelijk een eerste langspeelalbum. Op die plaat, Au revoir Siméon, blikt Swing terug op het einde van een lange relatie. Voor hem was het een manier om afscheid te nemen van zijn jeugdige onschuld, weg van het zelfmedelijden, maar niet van het engagement.

Racisme

Een pluim is er voor ‘Mafia’, waarin hij de maatschappij een spiegel voorlegt, zijn stem even verheft en samen met een enthousiaste menigte het racisme lijkt te bezweren door het te benoemen: 'Je comprends pas pourquoi les gens m’applaudissent / Les billets se font moins rares, les cœurs s’appauvrissent. / Le quotidien d’un enfant d'la diaspora / J’ai moins peur de la mafia que d’la police’.

Dat hij nu ook met zijn soloset staat op Couleur Café doet hem echt wel iets. Hier kwam hij vroeger eerst met zijn ouders — zijn Rwandese moeder en Brusselse vader — en later met zijn vrienden. Hier heeft hij zich altijd het best vertegenwoordigd gevoeld, en die boodschap leek ook over te komen bij het publiek, al maakte hij ze nooit expliciet.

Kloppend hart

Van 'Maladresse' tot '2 Yeux', Swing serveerde een erg gevarieerde set, met ruimte voor enkele rustpunten tussen fellere uithalen, ook omdat zijn soulvolle stem meer aankan dan alleen geknal. De drummer die hij had meegebracht legde af en toe fraaie Afrikaanse accenten. Het oudje 'S’en aller' werd dan weer zacht en soulvol ingezongen, met de hand op zijn hart kloppend, terwijl het refrein daarna massaal zou worden meegezongen. Met 'Mérite' zat er ook een nieuwe, nog onuitgegeven track in de set die desondanks wild onthaald wordt. Ook het einde van 'No Future' klonk erg enthousiast. En — had het anders gekund? — finaal mochten Loxley en Primero nog mee het podium op voor een verpletterende versie van L’Or du Communs 'Négatif'. Afscheid nemen van je fans terwijl die luid 'Je vois le monde en négatif, hey (yeah), hey' meezingen en toch goeie vibes achterlaten. Faut le faire.