Axelle Red: de positivo, een handleiding

Tom Peeters
© BRUZZ
30/05/2018
© Jan Welters

Op haar vijftigste heeft Axelle Red een evenwicht gevonden tussen de wereld willen verbeteren en beginnen bij jezelf. “Op mijn veertigste had ik na veel nadenken de meeste antwoorden wel gevonden, maar ik paste ze niet toe in de praktijk,” zegt de eeuwige idealiste. Nu ze dat wel doet, staat ook de positivo, waar iedereen ooit voor viel, weer paraat.

Die optimistische vibe of, beter nog, dat nieuwe evenwicht tussen verantwoordelijkheid en plezier, klinkt ook door op het nieuwe album Exil, dat poppyer is dan we van haar gewoon zijn. De soul lijkt naar het achterplan verdrongen. “Dat klopt,” zegt Axelle Red. “Ik wilde een frisser, luchtiger geluid.” Op kantoor in het landelijke Linkebeek, op wandelafstand van de boerderij in Ukkel waar ze al jaren met haar man (en manager) Filip Vanes en hun drie dochters woont, vertelt ze honderduit over de plaat waar ook poplegende Dave Stewart aan meeschreef. “Hij kende mijn muziek van toen hij in Parijs woonde en mij op de radio hoorde. Hij had echt zin om met mij naar Memphis te trekken en in zee te gaan met de soulmuzikanten die ik daar ken. Maar ik wilde aan de slag met de poppy Dave van bij Eurythmics. Het grappige was dat de andere songwriters waar ik in LA mee werkte, amper vertrouwd waren met mijn oeuvre. Ze vonden dat die soul sowieso in mij zat.”

Weten hoe ik zelf functioneer heeft me veel meer vat op het leven gegeven

Axelle Red

1618 AXELLE RED 2 fin


Je trok in LA naar Laurel Canyon, waar de folkiconen elkaar in de seventies voor de voeten liepen. Waarom zoek je telkens plekken op waar muziekgeschiedenis in de lucht hangt?
Axelle Red: Het stimuleert mij om mezelf te overstijgen. Toen ik ooit de studio in Memphis uit liep, werd ik aangesproken door enkele jongetjes uit de buurt. “Wat doe je hier?” klonk het een beetje intimiderend. Toen ik hun zei dat ik een zangeres was, riepen ze “Kán jij zingen?” Omdat ik niet wilde afgaan, zong ik een van mijn songs. “Alright, you can sing,” was het verdict. (Lacht) Dat soort druk om te performen werkt voor mij. Dat was zo in Woodstock, in Nashville en in Memphis, waar een soulkanjer als Ann Peebles elk moment de studio kon binnenwandelen, en nu ook in Laurel Canyon. Ik wilde dat mijn teksten, ook al zing ik in het Frans, op het niveau waren van de Amerikaanse folk- en soulmuzikanten die daar furore maakten. Bill Withers, die er nog steeds woont, en Carole King zijn niet voor niets mijn grootste helden. Folky storytelling is altijd belangrijk geweest in mijn muziek.


Je hebt voor Handicap International onlangs een Syrisch vluchtelingenkamp in de Jordaanse woestijn bezocht. Gaat het een beetje?
Axelle Red: Gelukkig wel. Weten hoe ik zelf functioneer in verschillende omstandigheden, heeft de voorbije jaren heel wat onzekerheden weggenomen en mij veel meer vat op het leven gegeven. Die mensen in dat vluchtelingenkamp zitten daar intussen al vijf jaar vast, zonder dat ze hun kinderen naar school kunnen sturen. Natuurlijk vragen zij je of je hen niet kan meepakken. Het contrast met de tv die ik een dag later in Parijs moest doen, mooi gemaquilleerd, in leuke kleren en met een koor achter en een enthousiast publiek voor me, kon niet groter zijn. Er zijn momenten geweest dat ik dat niet kon plaatsen, en ik het niet logisch vond dat ik met mijn gezin en mijn koeien op een grote boerderij woonde. Maar vandaag lukt dat zonder zwaarmoedig of vervelend voor anderen te worden. Toen mijn man me op een bepaald moment zei dat hij me niet meer herkende en ook de kinderen vragen begonnen te stellen, besefte ik dat ik me moest herpakken. Nu ben ik heel blij dat ik mijn lichtheid en positiviteit heb teruggevonden, want daarom vond men me altijd zo leuk en is ook mijn man verliefd op me geworden. Het evenwicht tussen shakespeareaanse romantiek en eeuwig idealisme én de dagelijkse realiteit, dat is er vandaag.

Hoe heb je dat evenwicht precies gevonden? Op je Facebook-pagina citeerde je onlangs een fragment uit je single ‘Excusez-moi’ om even stil te staan bij de dood van Martin Luther King, die vijftig jaar geleden, in jouw geboortejaar, in Memphis werd doodgeschoten.
Axelle Red: Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar dat mensen hun leven wijden aan een hoger ideaal, en hij heeft daar natuurlijk de hoogste prijs voor betaald. Ik ben weleens gepasseerd aan het Lorraine Motel (waar hij is vermoord, tp) om zijn erfenis te gedenken, en dat is er toch vooral een van geloof in en hoop op een betere wereld. Vorig jaar zei mijn dokter me nog: “We kunnen vijf weken zonder eten, vijf dagen zonder water, maar geen vijf minuten zonder hoop.” Wel, die hoop komt bij mij binnen via kennis. Ik wil zoveel mogelijk begrijpen. Dat geeft me houvast en ook oplossingen, ook al zijn die misschien utopisch. Op mijn veertigste had ik na veel nadenken en redeneren al veel antwoorden gevonden, maar liep ik mezelf voorbij omdat ik ze nog niet kon toepassen in de praktijk. Via een aantal tactieken, waaronder een reeks kernwoorden die ik op elke nieuwe situatie kan toepassen, heb ik rust gevonden. Ik heb, zeg maar, de harmonie gevonden tussen de krekel en de mier in mij. We moeten geen mier willen zijn, want misschien is die in september, als de wintermaanden eraan komen, wel dood, en wat moet hij dan met al dat eten waar hij zich de hele zomer voor uit de naad heeft gewerkt? Maar ook geen krekel, die de hele zomer gedanst heeft terwijl hij aan niemand dacht, zelfs niet aan zijn eigen kinderen. Iets ertussenin is perfect.

Ik heb lang gedacht dat er geen Franstalige plaat meer in me zat, omdat ik niet wist of ik de prijs nog wilde betalen

Axelle Red

1618 AXELLE RED 052 fin


Ooit luidden al de werktitels voor de songs van een nieuw album ‘Utopie’. Was er nu een alomvattend thema?
Axelle Red: Dat was voor Jardin secret. Bij nog een ander album waren het allemaal mannennamen. (Lacht) Maar dit keer was het snel duidelijk dat ik een vervolgverhaal op Rouge ardent aan het schrijven was. Ik heb lang gedacht dat er geen Franstalige plaat meer in me zat, omdat ik niet wist of ik de prijs nog wilde betalen. Dát is het centrale thema van Exil geworden: welke prijs ben je bereid te betalen om je doel te bereiken? Wil je de reis die voor iets nodig is, afleggen? Uit dat lange proces haal je veel plezier, maar er zijn ook afschuwelijke momenten, wanneer je vastzit of jezelf verliest, of niet goed weet waar je op kan toegeven en waarop niet. Ik zou bijvoorbeeld niet functioneren met een Phil Spector-achtige figuur naast me, iemand die je neerhaalt opdat je beter zou doen. Ik leef op van complimenten. Dat bleek ook tijdens de jongste akoestische tournee. Dicht bij het publiek staan gaf me opnieuw de zin om voort te doen. Ik moest eerst een stap achteruitzetten om er weer twee vooruit te kunnen gaan. Mensen onderschatten het totaalplaatje. Ze zien alleen la gloire en de likes. Maar je moet het allemaal maar aankunnen: de kritiek, de ups, de downs. Daarom ben ik zo blij dat ik mijn eigen teksten schrijf. Dat is mijn therapie. Op Sisters & empathy kon ik zo de trauma’s verwerken van al mijn ontmoetingen in het kader van mijn engagement. Iedereen die uit oorlogsgebied terugkomt, krijgt tegenwoordig psychologische begeleiding, maar een artiest moet het alleen verwerken.

> Axelle Red. 2/6, 20.00 Ancienne Belgique

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Muziek

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni