Cavalleria Rusticana: Een rollercoaster van een opera

In Pietro Mascagni’s Cavalleria rusticana – in De Munt opgevoerd in een tweeluik met Ruggero Leoncavallo’s Pagliacci – is Eva-Maria Westbroeks personage Santuzza zwanger van haar ex-lief Turridu. Ze stapelt de emotionele kwellingen op als ze ziet hoe hij vreemdgaat met zijn jeugdliefde Lola. Wanneer Santuzza Lola’s gedupeerde echtgenoot inlicht, wacht Turridu een fataal duel.

“In de tijd en plaats van de opera, een negentiende-eeuws Siciliaans dorp, zijn vrouwen niet goed af,” vertelt de Nederlandse sopraan. “Buiten het huwelijk met een man slapen had grote gevolgen. In die context is Santuzza een geloofwaardig personage. De hele opera lang overheerst bij haar de pure paniek. Ze moet Turridu zien te overtuigen om te trouwen. Anders wacht haar het leven van een eenzame outcast.”

Soap

Cavalleria rusticana is een schoolvoorbeeld van het verisme, ook wel de soaps onder de opera’s genoemd. Is er plaats voor subtiliteit?
Eva-Maria Westbroek: Ik kan helemaal meegaan in haar emoties, die absoluut subtiel zijn. Wie goed luistert, ziet meer dan clichés. Het gaat om gewone mensen die in de weer zijn met zware levensthema’s. Het drama zou vandaag nog kunnen plaatsvinden. Ik zag een documentaire over vrouwen in Afghanistan die enkel de gevangenis als veilige plek hadden. Een stap in de buitenwereld en ze werden slachtoffer van eerwraak en uitstoting.

Jouw personage ervaart een uur lang extreme gevoelens. Vereist die gebalde vorm een aparte energie in het zingen?
Westbroek: Ik heb er geen idee van hoe lang of kort die opera is. Het tijdsbesef valt weg als ik Cavalleria rusticana zing. Je zit voortdurend midden in de actie. Maar vooral, elke keer weer, verbaas ik me hoe fantastisch de muziek is.

Je zong de rol eerder al in de Metropolitan Opera in New York. In dezelfde regie als die van De Munt was de opera te zien in Londen. Wat neem je mee uit die ervaringen?
Westbroek: Ik wil de figuur van Santuzza telkens opnieuw ontdekken. Zorgen dat haar figuur levend blijft. De muziek is zo prachtig dat je niet anders kan dan fris reageren.

Je deelde onlangs nog het podium met de tenorster Jonas Kaufmann. Het lijkt alsof alle droomrollen in de grootste operahuizen voor het rapen liggen. Moet je nog hard onderhandelen voor je carrière?
Westbroek: Ik blijf vechten om geen etiket te krijgen. Omdat Wagner me goed afgaat, is het risico groot dat ik alleen maar Wagner op mijn bord krijg. Gelukkig heb ik een agent die evenveel houdt van Italiaanse opera, of Janácek – nog zo’n favoriet – als ik. Het is ongelofelijk hoe snel mensen denken dat je maar één ding kan zingen.

De producties volgen elkaar snel op: elke twee, drie maanden verhuis je naar een ander opera­huis. Raak je gewend aan zo’n bioritme?
Westbroek: Ik vind het gezellig om met een ploeg te landen in een stad. Zeker als ik er al eerder was, zoals in De Munt, waar ik al Puccini zong. Ik neem me steeds voor om tegelijk een volgende opdracht in te studeren. Iets ontcijferen lukt nog: ik oefen een rol in mijn hoofd.

Maar tegelijk deze Mascagni zingen en een ander repertoire vocaal instuderen is te zwaar. Elke keer weer vergeet ik hoeveel energie het kost om te repeteren en voorstellingen te spelen.

> Cavalleria Rusticana & Pagliacci. 6 > 22/3. De Munt/La Monnaie