Jef Burm, g'het ons èt gestoule

Burm was geen Brusselaar, maar wel Brusseleir van 't Joer (2004), Brussels cabaretier tijdens het Gala van het Brussels en zanger van dialectliedjes in de Weik van 't Brussels. Kortom, ne pee van hee, ook al woonde hij decennialang in het naburige Meise (van 1971 tot zijn opname in een rusthuis in Sint-Pieters-Leeuw). Waarom denken generaties Brus­selaars dan dat Burm een Brusselaar was? Omdat hij zich als geen andere niet-Brusselaar met gul enthousiasme de streektaal eigen maakte, in acteerwerk en chansons.

Het begon nochtans anders. Van het Reizend Volkstheater (1949-'51) ging hij naar de openbare omroep, waar hij de luisteraar met spelletjes aan de radio kluisterde. Van een geaffecteerd Nederlands - ABN was toen een must voor een hele acteursgeneratie - ging het naar revues met Denise De Weerdt, Anton Peters en Connie Neefs.

Witte van Brussel
Door tv-series als Slisse en Cesar, Het pleintje en De paradijsvogels ging Burms ster pas echt schitteren. Als ervaren senior-acteur werd hij ook gecast in de Gaston & Leo-film Zware jongens (1984), in Boerenpsalm (1989) van Roland Verhavert en in Blinker en het Bagbag-juweel (2000), naar het jeugdboek van Marc de Bel. Maar vooral op de planken was de 'Witte van Brussel' een on­geëvenaard talent, altijd te vinden voor zwans en een lach. In de eerste productie van het Brussels Volkstejoêter (begin van deze eeuw) schitterde de frêle Burm als Madame Chapeau, in het vaudevillestuk Bossemans en Coppenolle: een van de moeilijkste vrouwenrollen voor heren uit het klassieke komedierepertoire. Een straatsculptuur van dit typetje (hoek Mussen- en Zuidstraat) herinnert de Brusselaars voor eeuwig aan Burm. En natuurlijk zijn er ook nog de opnamen van zijn stem, onder meer in 'Brussel, g'het main èt gestoule, van de Nord tot de Midi'.