Ahidar: 'Hoeveel jonge kinderen volgen eigenlijk ramadan?'

Steeds meer kleine kinderen volgen de ramadan, terwijl die voor hen niet verplicht is, stelde een ongeruste baas van het Brusselse gemeenschapsonderwijs vorige week vast. Brussels parlementslid Fouad Ahidar sust en zou graag weten over hoeveel gevallen het eigenlijk gaat.

Kinderen hoeven heus niet mee te doen met de Ramadan. Er is geen enkel voorschrift dat hen daartoe verplicht. Ze mogen pas meedoen als ze pubers zijn, op weg naar de volwassenheid. De Ramadan is iets van de grote mensen. Geef toe, dat is aantrekkelijk voor een kind. Soms wil een kind snel groot en autonoom zijn. Meedoen met de grote mensen, dat is spannend. En dus doen er kinderen mee met de Ramadan. Zelfs al zijn ze nog klein.

Ik kan me goed voorstellen dat het voor een ouder moeilijk is om tegen je kind in te gaan als het beslist: ‘ik doe mee met de Ramadan’. Zeg dan maar eens: ‘jij moet eten vandaag want je bent nog te klein’. Dan wordt het al snel een strijd. Kinderen weten heel goed dat hun bord leeg eten, iets is waar ze controle over hebben en waar ze hun macht kunnen laten gelden. Kijk maar naar kleuters. Je maakt er beter geen strijd van.

Stiekem boterhammetje
Er zijn kinderen die heel trots zeggen ‘vandaag ga ik vasten want het is Ramadan’, en die dan toch ‘s middags stiekem een boterhammetje eten. Ik zou er niet te zwaar aan tillen. Als kinderen groot willen doen, laat ze doen. Als ze dan dat boterhammetje toch opsmikkelen, des te beter. Hun dagelijkse leven op school mag er niet onder lijden. Dat moet te allen tijde het uitgangspunt zijn.

Als er Koranscholen zijn – en ik ken er zo geen enkele – die kinderen aanzetten tot mee vasten tijdens de Ramadan, dan sturen ze een verkeerde boodschap uit. De Ramadan is er niet om je te laten gelden als een flinke moslim. Het is geen testcase om uit te klaren wie een goede moslim is en wie niet. Voor mij is de Ramadan de gelegenheid om bewust te worden van hoe ik leef, van het belang van eten en drinken, van het genoegen een maaltijd te delen, van tot mezelf te komen. Het maakt deel uit van mijn geloof.

Er zijn scholen die de Ramadan aangrijpen om hun leerlingen bewust te maken van religie en gewoonten. Dat vind ik mooi. Geen snoep, wel een eenvoudige maaltijd om kinderen bewust te maken van de overdaad die ze hebben, terwijl elders kinderen omkomen van de honger. In tijden van overvloed moet je de kansen grijpen om eens te versoberen. Dat doet deugd. Het helpt je om het lekkere eten en de overvloed op andere momenten beter te appreciëren.

Opblazen
Het is een gelegenheid ook om de betekenis van een maaltijd te zien: een moment van samenhorigheid, allemaal samen rond de tafel zitten en ervaringen delen. Is er iets mooiers?

Ik heb de berichten gelezen dat er almaar meer kinderen zouden meedoen aan de Ramadan en dat hun functioneren op school eronder lijdt. Uiteraard mag dat niet. Alleen vraag ik me af: om hoeveel gevallen gaat het? Hoe groot is het probleem? Hoeveel kinderen doen mee met de Ramadan, waarom doen ze mee, heeft iemand hen verplicht om mee te doen? Ik wil dat objectief bekijken. Als het nodig is, moeten we maatregelen nemen. Ik wil geen problemen minimaliseren, maar ik wil er ook geen opblazen. Een kind moet een kind kunnen blijven.