Standpunt BDW: Eigen veiligheid

Het is toe te juichen dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest werk heeft gemaakt van een wetenschappelijk rapport over veiligheid en preventie. Brussel heeft namelijk sinds de zesde staatshervorming het recht en de plicht om dat te doen. Te lang werd het veiligheidsprobleem in de hoofdstad van Europa weggelachen, zelfs als een buitenlandse tv-ploeg de onveiligheid in de Europese wijk in beeld probeerde te brengen. Tijden lijken veranderd.

Ja, inderdaad, er volgt nu een maar. Het is namelijk voorlopig nog onduidelijk wie of wat exact verantwoordelijk zal zijn voor het Brusselse veiligheidsbeleid, de minister-president of de ‘hoge ambtenaar’, die momenteel de Brusselse gouverneur is. Dat kan een louter praktisch probleem lijken, maar het zegt wel iets over de sérieux van stedelijk beleid als je op zulke vragen geen duidelijk antwoord krijgt. Het neigt naar aloude politiek, met veel tussenfuncties, veel overleg en veel coördinatie om de gemeenten toch maar niet voorbij te streven. En het doet tegelijkertijd vragen rijzen over het nut van federalisering als bevoegdheden niet duidelijk zijn, of snel snel ingevuld moeten worden. Ter herinnering: begin dit jaar nog dacht iedereen dat het een kwestie van tijd zou zijn eer er een grote aanslag in Brussel zou plaatsvinden. U ziet waar we naartoe willen.

Een extra argument om te geloven dat het niet zo menens lijkt met de veiligheidsaanpak in Brussel is de wens van Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) om géén gebruik te maken van de nieuwe veiligheidsbevoegdheden om de zes politiezones te fuseren. Zeker, noem het onze Vlaamse reflex, en neen, niemand kan bewijzen dat één Brusselse politie beter zou zijn dan zes, zoals Vervoorts voorganger Charles Picqué ooit debiteerde. Maar het omgekeerde geldt ook: niemand bewijst dat de zes politiezones in Brussel beter werk leveren dan één. Cirkelredeneren heet dat.

Wilt u toch een argument voor de fusie van de zes politiezones? Kijkt u dan eens naar de Brusselse politiebegrotingen en de stijgende last daarvan op de negentien gemeenten. Een cynicus zou kunnen redeneren dat die fusie er op die manier vanzelf gaat komen, zeker wanneer de federale overheid geen extra middelen zal vrijmaken voor die politiebudgetten. Maar ons lijkt het beter dat er al een optie op de toekomst wordt genomen en Brussel wint bij de schaalvoordelen van één grootstedelijke politie. Natuurlijk is daarvoor politieke wil nodig, en die lijkt meer dan ooit afwezig.

Deze kritische bedenkingen mogen echter het werk voor het Brussels Observatorium voor Preventie en Veiligheid niet dwarsbomen. Voor het eerst heeft Brussel dus een waardig rapport over wat het zelf belangrijk acht met betrekking tot veiligheid. Dat is al een goede basis. Nu nog betere besluitvorming.