Standpunt BDW: M-comfort

Terwijl Vlaams minister van Financiën, Begroting en Energie Annemie Turtelboom (Open VLD) de geschiedenis dreigt in te gaan als de uitvinder van de turteltaks – de zoveelste verhoging van de energieprijzen in Vlaanderen die de gezinnen treft – kan haar partijgenoot Guy Vanhengel in een Brusselse regering met de PS de afschaffing van een aantal belastingen en een mini-taxshift aankondigen die niet slecht ogen.

En terwijl De Lijn bespaart, kondigt minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) aan dat het investeringsbudget van de MIVB voor de komende tien jaar met tien procent stijgt. Idem dito voor de federale regering. Terwijl die de geschiedenis dreigt in te gaan als een kibbelkabinet, kabbelt de Brusselse regering rustig verder en valt er geen onvertogen woord. Pascal Smet wil zelfs tegen 2018 een nieuw tram- en metroplan dat gedragen wordt door meerderheid én oppositie. Tot daar de beeldvorming. De werkelijkheid is minder eenduidig.

Eén: de zesde staatshervorming kost Vlaanderen geld, terwijl het Brussels Hoofdstedelijk Gewest geherfinancierd wordt. Dat scheelt een serieuze slok op de borrel.

Twee: zowel de federale als de Vlaamse regering zet graag in de verf hoe anders regeren zonder socialisten wel niet kan zijn. Als je dat in een besparingscontext moet doen ligt het etiket van hardvochtigheid zo voor het rapen. Dat de oppositie hierop inbeukt – overigens zonder veel succes – is dan ook niet meer dan normaal.

Maar ook hier is het contrast groot. De Brusselse regering is door en door Belgisch. Terwijl de regering-Di Rupo I centrum was en de regeringen Michel I en Bourgeois centrumrechts zijn, is de Brusselse regering centrum-centrum. Dat maakt het de oppositie moeilijk om te schieten. Want ideologische beleidskeuzes vergezeld van heftige polemieken, zijn er amper.

Het verklaart ook waarom het verhaal van de Brusselse regering niet erg wervend is. De regering geniet van het comfort van het midden: het M-comfort. En de bevolking lijkt het haar nog te gunnen ook.

Een voorbeeld. Net zoals in Vlaanderen schaft de Brusselse regering de huidige woonbonus af. Dat heeft niet tot massaal protest van de middenklasse geleid. En toen Vanhengel een ietsje te rooskleurig beeld schetste van het alternatief – een fiks abattement – leidde dat niet eens tot scherpe politieke vragen. De Brusselaar vergeeft veel.