Standpunt BDW: Tweetalige dromen

De Brusselse regering bereidt wetgeving voor die kinderdagverblijven verplicht om voor de Vlaamse of Franse gemeenschap te kiezen. Het is een noodgreep. De Brusselse overheid wil vermijden dat kinderdagverblijven door geen enkele inspectie gecontroleerd worden. Want slechte controle kan tot drama’s leiden, zoals een tijdje geleden in een crèche in Berchem waar een kindje overleed.

De wetsaankondiging was voor parlementslid Arnaud Verstraete (Groen) genoeg reden om te pleiten voor tweetalige crèches, die noch bij Kind en Gezin, noch bij de Office de la Naissance et l’Enfance zijn aangesloten. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn. Brussel kan via de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) crèches erkennen. En dan zijn die tweetalig. Of daar politieke wil voor is, en belangrijker misschien, of er geld is voor dit avontuur, valt af te wachten.

Toch is het een denkpiste waar niet aan te ontkomen valt. Brussel heeft er met de kinderbijslag een belangrijke welzijnsbevoegdheid bijgekregen. Dit doortrekken naar kinderopvang is een logische stap. De invoering van tweetalige crèches kan bovendien een belangrijke stap zijn naar echte tweetaligheid bij de Brusselse kinderen.

Het stelt de discussie over de (vierde) Brusselse gemeenschap op scherp. Want waarom dan ook geen tweetalig onderwijs gaan aanbieden? De Brusselse regering doet een schuchtere stap in die richting. In de nabije toekomst komt er een tweetalige lerarenopleiding, een wens is dat van Open VLD-minister Guy Vanhengel.

Doorleefde tweetaligheid is een droom die bij vele Brusselaars leeft, niet in het minst bij ouders die voor hun kinderen een mooie toekomst willen. Maar dromen staan, zoals het met dromen meestal gaat, in schril contrast met de realiteit. De tweetaligheid bij de Brusselse overheid vandaag is ondermaats. En als een Vlaamse politieke partij, weze het een extremistische, daar een debat over wil lanceren, dan smoren de Vlaams-Brusselse meerderheidspartijen dat debat het liefst in de kiem.

De Vlamingen hebben de afgelopen decennia moeten vechten voor taalrechten in Brussel. En ze zullen dat moeten blijven doen. Politiek is niet alleen een zaak van dromen en van consensus, maar ook van conflict en macht. De Franstalige dominantie is groot. De bereidheid bij Franstaligen om tweetaligheid te aanvaarden is klein. Ondanks de pacificatie van de laatste jaren. Een voorbeeld volstaat: de openbare ziekenhuizen in Brussel moeten tweetalig zijn. Elke Vlaamse Brusselaar weet dat hij daar maar best niet naartoe gaat als hij in zijn taal verzorgd wil worden. Is dat erg? Ja, dat is een schandaal. Want het gaat om gezondheidszorg, een kerntaak van de overheid. Daarover het debat uit de weg gaan is het slechtste wat de Vlamingen en Franstaligen in Brussel kunnen doen.