BDW Opinie: Recht van de sterkste

Danny Vileyn
© Brussel Deze Week
11/03/2010
In België is taal politiek, in Nederland is taal cultuur. Of deze oude wijsheid nog altijd onverkort geldt boven de Moerdijk, durf ik niet met stelligheid te beweren, maar dat taal in België nog altijd politiek is, staat (helaas) als een paal boven water. Taal ligt gevoelig, niet alleen als punt van dispuut tussen Vlamingen en Franstaligen, maar ook als punt van onenigheid onder Vlamingen.

Zo kreeg Vlaams minister van Wonen Freya Van den Bossche (SP.A) vorige week 'het geval-Vilvoorde' op haar bord. De Vlaamse Wooninspectie vernietigde de verkoop van elf sociale woningen omdat de stad een taalkennisvoorwaarde oplegt aan kandidaat-kopers. Mag niet, zegt Van den Bossche conform het Grondwettelijk Hof, dat stelt dat de stad Vilvoorde wel een inspanningsverbintenis mag vragen. In mensentaal: je mag iemand vragen een cursus Nederlands te volgen, maar op basis van de examenresultaten mag niemand uitgesloten worden. Een inspanning vragen om Nederlands te leren om sociale blokken en wijken leefbaar te houden voor iedereen, autochtoon en allochtoon, Nederlandstalig en anderstalig, is een eerbaar doel. Maar sociale rechten genieten kan en mag - zeer terecht - niet van de uitslag van een (taal)examen afhangen.

Tweede geval: het Grond- en Pandendecreet, dat door een te brede ambtelijke interpretatie ter discussie stond. Het decreet wil wonen in eigen streek in 69 gemeenten in Vlaams-Brabant, de kust en de Noorderkempen bevorderen. Concreet betekent dat: jonge mensen uit de gemeente voorrang geven bij de aankoop van een lap(je) grond in een nieuw woonuitbreidingsgebied, niet in bestaande zoals een ijverige ambtenaar meende.

Sommige mensen voorrang geven betekent in elk geval anderen uitsluiten. En dat ligt uiteraard heel gevoelig. Daarvan getuigt het pleidooi van Vlaams parlementslid Luckas Vander Taelen (Groen!) voor de vrije woonkeuze in heel België. Een vrijheid die ons zeer dierbaar is, maar die bij ongebreidelde toepassing altijd en overal neerkomt op het recht van de sterkste.

Laten we onze vrijheden koesteren, maar niet iedere inperking onmiddellijk als een onomkeerbare aanslag op diezelfde vrijheid beschouwen.

Zoals het scholentekort in de steden dezer dagen pijnlijk illustreert, ondergaat onze samenleving in sneltempo demografische veranderingen die blijkbaar maar weinigen hebben zien aankomen. De steden, waaronder Brussel, vergrijzen, verjongen en verkleuren. De kust vergrijst. En de Vlaamse Rand wordt door de internationale aantrekkingskracht van Brussel onbetaalbaar voor gewone stervelingen. Misschien is het de taak van de Senaat om, wars van communautaire oprispingen, een grondige discussie over de grote maatschappelijke verschuivingen te houden. Een beetje vooruitziendheid, zonder paniekzaaien, kan nooit kwaad.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Politiek

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni