'Deze nieuwe regering stuurt een onmiskenbaar signaal van diversiteit'

Ziedaar: een nieuwe federale regering is geboren. Dat die er niet zonder slag of stoot kwam, zal u op minstens een van die bijna vijfhonderd dagen dat we het zonder een volwaardige regering moesten stellen ongetwijfeld ter ore zijn gekomen. We mogen dat tragische schouwspel niet licht vergeten en moeten er vooral eindelijk lessen uit trekken voor de toekomst.

Coherent project

Maar evengoed is het ons wel toegestaan om – eindelijk, al is het een sprankeltje – hoop te koesteren voor de toekomst. Want los van de inhoudelijke voorkeur van coalitiepartners of partijen die u of ik koesteren, staat er wel degelijk een coherent project. Een veeleer sociaal project, met extra vaderschapsverlof, verhoogde pensioenen (ook voor zelfstandigen) en uitkeringen die opgetrokken worden richting de armoedegrens. Maar ook een ecologisch project, met extra middelen voor de NMBS, de uitrol van de Europese Green Deal en uitstootvrije bedrijfswagens.

Ook veiligheid wordt niet vergeten, met extra investeringen in justitie, de toepassing van het snelrecht en uitgesproken ambities op het vlak van asiel en migratie. Allemaal dingen die ook in Brussel een concrete, tastbare oplossing kunnen bieden voor veel van de grootstedelijke uitdagingen op het vlak van mobiliteit, veiligheid en armoede. Sowieso lijkt dit regeerakkoord veel meer op maat van een grootstedelijke samenleving geschreven dan op het leven rond de Vlaamse of Waalse kerktoren. En dan mag het niet verwonderen dat we, met enige dichterlijke vrijheid, maar liefst vier Brusselse ministers afleveren, en dat de ULB en de VUB hofleverancier zijn van de nieuwe regeringsploeg.

Toegegeven: de financiering van al het bovenstaande roept, in tijden van zware budgettaire tijden en een coronacrisis, nog veel vragen op. Deze regering heeft ook gewoon álles nog te bewijzen, heeft de tijd niet aan haar kant én bestaat veelal uit leden zonder ervaring op het hoogste niveau.

Over dat laatste moeten we het trouwens nog eens hebben. De ‘postjes’, waar het allemaal om draait als je de vele discussiefora op sociale media moet geloven. Ook daar kunnen we niet anders dan vaststellen dat zowat álle partijen een ondubbelzinnig en sterk signaal sturen. Een van vernieuwing, expertise boven electoraal gewicht, maar vooral een van diversiteit. Van de ene dag op de andere telt dit land meteen de jongste én vrouwelijkste regering ooit. Hebben we met Petra De Sutter een transgender persoon als vicepremier, maar passeert dat nieuws zo onopgemerkt dat buitenlandse media er ons aan moeten herinneren wat voor een mijlpaal dat is. Tellen we met Sammy Mahdi, Meryame Kitir en Zakia Khattabi plots drie relatief jonge ministers met een migratieachtergrond.

Laat dat net nu de eerste stap zijn om opnieuw vertrouwen te winnen bij de bevolking. Zeker in een steeds diversere maatschappij, is het zaak om ook onder de leden van de regering die diversiteit in de breedste zin van het woord te reflecteren. Man-vrouw, blank-gekleurd, jong-oud, rasechte politiekers en nieuwkomers met de juiste dossierkennis. En ja, daar horen ook partijvoorzitters op witte sneakers bij, een premier die refereert aan Michael Jordan, een staatssecretaris voor Asiel en Migratie die op een Lime-step naar de koning gaat, ‘bitches’ op Instagram en zo verder. Love it or hate it: het is de taal en de stijl van de nieuwe generatie, waarbij de politiek zo broodnodig aansluiting moet vinden.