De wereld van kapsalon 'cut me': naar de kapper boven het café

Brussel herbergt steeds meer kappers die buiten de lijntjes knippen. Vooral in het centrum van Brussel schieten ze als paddenstoelen uit de grond. Brussel Deze Week ging op bezoek bij een wel heel atypische kapper van de Vlaamsesteenweg.

Achter de deur van de wc in café ‘au Daringman’, de trap op rechtdoor. Een smalle, onverzorgde trap die naar de eerste verdieping leidt. Wat er boven te zien is, wordt deels verklapt door de decoratie in de gang: een reeks kleine schaartjes die aan de muur hangen, onder een rij foto’s van bekende Franse artiesten met extravagante kapsels.

Boven bij de kapper. Overal liggen er oude cd’s, dvd’s en boeken. Het lijkt wel of de ruimte uit de jaren 1980 komt. Aan de muur in het midden van de ruimte vormen bloedrode neonlichten de woorden CUT ME, de naam van de zaak. Een oude man zit aan een tafeltje midden in de kamer. Hij ziet er, vreemd genoeg, verzorgd uit. Zijn haar vormt een grote krullenbol, en zijn kleren zijn gesoigneerd. Hij draagt een lichtblauw hemd, en een klassieke jeansbroek.

Fred heet hij. Zijn achternaam wil hij niet kwijt. De ongemakkelijke stilte die volgt wordt doorbroken door een opmerkelijke klant die binnenkomt. “Ah, hier ben je, Milena. Je bent te laat. Ik dacht al dat je onze afspraak vergeten was,” zegt hij. “Ja sorry, Fred! Ik kon geen parkeerplaats vinden” antwoordt Milena, en de kapper gaat onmiddellijk aan de slag.

Frans chanson
De ruimte die als kapperszaak fungeert, maakt duidelijk komaf met elke traditioneel kapsalon. Fred werkt zonder spiegel. Hij vindt dat wat al te simpel. Bovendien leidt dat tot routine, vindt hij. Wat je in de plaats wel te zien krijgt terwijl de man je haar verzorgt, is een oldschool tv-scherm waarop oude Charlie Chaplinfilms voorbij flitsen. “Als de klant in de spiegel kijkt naar waar je als kapper mee bezig bent, kan de reactie soms voor een blocage zorgen. Ik wil mij niet laten beïnvloeden door gezichtsuitdrukkingen van klanten, maar ik baseer me enkel op wat ze willen. Zonder afleiding werk ik beter.”

Na een vijftal minuten tekent de volgende klant al present. Hij groet de kapper en neemt plaats op een stoeltje in een hoek van de kamer. Om de tijd te verdrijven, bekijkt hij de cd-collectie die er staat. Na een paar minuten vraagt hij zelfs om een Franse chanson op te zetten. Er wordt veel gelachen, de sfeer is goed. Een kwartier later is Fred klaar met Milena. Ze draait zich om en bekijkt het resultaat in de spiegel. Ze kijkt tevreden en haalt haar portefeuille tevoorschijn. De andere klant neemt plaats in de zetel tegenover de tv, het is zijn beurt.

Vooraleer dat de kapper aan de slag gaat met hem, verzamelt hij nog snel het haar van Milena, en borstelt het in een hondenhok. “Alles wat in ‘normale’ kapperszaken verstopt wordt, wil ik in mijn zaak uitdrukkelijk tonen. Liefst op een leuke en originele manier, vandaar het hondenhok.”

Een poosje later wordt er op straat tegenover het café luidkeels gebabbeld. “Als je de kapper niet weet zijn, loop je er gegarandeerd voorbij,” vertelt een klant. “Het is vooral mond-tot-mond reclame waaraan hij zijn succes te danken heeft. In tijden waarin klanten op alle mogelijke manieren gelokt worden, heb ik respect voor het feit dat Fred er zo goed in slaagt succesvol te zijn en toch verborgen te blijven.”