Enfant terrible: Jill Marchant

Ik ben geboren in Anderlecht en groeide later op in de rand rond Brussel. Ik reisde al van kleins af aan mee met mijn papa naar de grote hoofdstad om verse basilicum te halen achter de Vismarkt, vlees aan de Abattoir, champignons bij Champigros of garnalen bij Mer du Nord en leerde zo de stad en de binnenweggetjes kennen. De puzzel viel voor mij in elkaar toen ik van boven op Parking 58 het uitzicht zag en snapte: deze stad is ongelooflijk…

Later studeerde ik sociologie, die interesse in mensen is er altijd al geweest en vormt samen met mijn nieuwsgierigheid de rode draad zowel in mijn professionele leven als jobcoach en trajectbegeleider als in mijn uitlaatklep als dichter/schrijver.

Een grapje is als regen, soms valt het zomaar uit de lucht, moet mijn eerste gedicht ooit geweest zijn. Ik maakte het voor een schoolopdracht en mijn leerkracht geloofde niet dat ik het zelf geschreven had. Met echt schrijven begon ik toen ik een blessure had tijdens het basketseizoen, ik moest mij uiten op de een of andere manier. Ik kom niet uit een literair nest en schreef als jong meisje in het geheim in mijn kamer. Dat was mijn natuur, het voelde heel juist. Bij de lancering van mijn blog viel iedereen plots uit de lucht en waren mensen verbaasd over mijn schrijftalent.

Ik sprokkel woorden, meestal onderweg. Ik heb altijd een balpen en een stukje papier op zak. Ik heb treintickets volgekrabbeld. Sommige stukken zijn een weergave van beelden die ik zag, op tram 51 bijvoorbeeld. Als ik onderweg ben, als ik reis, stel ik mij heel erg open, ben ik kwetsbaar en slorp ik alles op. Ik pik flarden van conversaties op die ik uit hun context haal. Die sprokkels schrijf ik meteen op, want anders is het een verloren schat, een begin van een tekst die nooit meer zal groeien. Het moment en het gevoel zijn volledig weg.

Mijn schrijfproces komt in golven, soms overspoelen ze mij, maar even vaak sta ik te turen aan de oever en wacht ik wanhopig op een golf. Alles hangt af van mijn gemoed, energie en openheid op dat moment. Thema’s die regelmatig in mijn werk naar boven komen drijven, zijn: Brussel als muze, liefde, duisternis, bos, conversatie, zin, mens, koffie - al ben ik net een kleine week aan het afkicken. Mensen zeggen me vaak dat ze geraakt zijn door wat ik schrijf en dat ze zich in mijn teksten herkennen. Dat voelt fijn. Het is niet allemaal even poëtisch, het mag ook eens wringen. Ik schrijf om de schoonheid te delen die mij te binnen valt. Ik dring niets op. Mijn schrijfsels mogen gevonden worden door wie zoekt, of op zoek is of door iemand die ze gewoon ineens tegenkomt. Maar meestal schrijf ik gewoon om te overleven. Om alles wat binnenkomt een plaats te geven. Er zit een heel sterke dualiteit in mij. Ik voel me een einzelgänger en toch zit er een oeverloze interesse in mensen en de stad in mij. Ik heb ze alle twee nodig, ze zitten allebei in mijn natuur.

boven en beneden Brussel
wat een verleiding, ta tentation
mondiale grootstad met vele monden
laat ons spreken van jouw charme
in elk portaal
likken we hoopvol liefde jouw wonden. Een fragment uit het gedicht "Zoektocht."

Ik had het op een bepaald moment nodig om trots te kunnen zijn op mezelf. Met een bang hartje heb ik me toen ingeschreven voor een poëziewedstrijd. Ik won de text-on-stagewedstrijd, Naft. Door zo’n prijs krijg je erkenning voor waar je mee bezig bent. Het heeft mij vooral rustig gemaakt. Ik had nooit gehoord ‘He, het is mooi waarmee je bezig bent, doe daar meer van’. Met deze prijs zijn er meer mensen die mij gevonden hebben. Hoe ik mijn schrijfcarrière zie evolueren? Iemand suggereerde mij dat ik het nog tot stadsdichter van Brussel zou kunnen schoppen (lacht). Ik wil zeker ooit een bundel uitbrengen. Dat komt vast ook weer in een golf.

Jill Marchant (30) is een geboren en getogen Brusselaar. Ze is dichter, al zegt ze zelf liever sfeerblazer, maar ook trajectbegeleidster bij groep Intro en freelance-lppobaancoach. ze werkte mee aan het boek Sterker worden waar het pijn doet. Ze laat je smullen van haar woordensprokkels op haar blog www.verhaalgemaak.wordpress.com