Enfant Terrible: Vijay Diels, tekenaar, schilder en bekende barman

Een ontelbaar aantal strips heb ik verslonden toen ik jong was. Ik fantaseerde en maakte die verhalen af door te tekenen. Tekenen, dat voelde gewoon heel juist. Het was het enige dat ik wilde doen. Ik zie me ook niets anders doen.

Hoewel ik altijd kunstrichtingen heb gevolgd, associeerde ik tekenen niet met school of studies. Op de hogeschool volgde ik twee jaar animatiefilm. Die opleiding heb ik niet afgemaakt. Ik had niet het geduld om eindeloos mijn tekeningen te herhalen. Mijn ouders waren bezorgd dat ik met die kunstopleiding geen echte job zou leren. In die periode begon ik in Brusselse cafés te werken, maar ik bleef tekenen en schilderen. Net omdat ik in het Brusselse nachtleven ben beland, heb ik heel wat interessante mensen leren kennen en contacten kunnen leggen.

Sinds mijn negentiende hang ik in deze stad rond. Brussel heeft mij gevormd tot de persoon die ik vandaag ben. Ik was zeer groen achter mijn oren en zeer naïef. Misschien ben ik die naïviteit nooit echt kwijtgeraakt (lacht). Ik ben hier helemaal opengebloeid.

Zes jaar geleden heb ik voor mezelf de beslissing genomen om honderd procent voor tekenen te gaan. Ik stelde een lijstje op met doelen die ik wil bereiken en die kan ik alleen bereiken door elke dag achter mijn tekentafel te kruipen. Ik wil geen spijt krijgen dat ik met mijn talent niets heb gedaan.

Als ik aan het werk ben, speelt altijd het nieuws of een documentaire op de achtergrond. Uit die beelden filter ik een soort menselijkheid die ik in mijn beelden probeer weer te geven. Als ik bijvoorbeeld in een zwart-witsfeer wil komen, dan zet ik de documentaire van Ric Burns over New York op. Die brengt me in een bepaalde mood en dan laat ik mijn brains de rest doen. Ik werk ook veel via serendipiteit: zoeken naar dingen en dan heel andere dingen vinden. Dat klinkt misschien raar… ik weet het. Mensen lachen als ik dat zeg, maar ik ben constant bezig met mijn werk.

Ik weet nooit echt goed wat te zeggen als mensen me vragen wat ik precies doe. Vroeger zei ik meestal barman, daar zullen veel Brusselaars mij misschien mee associëren, maar dat doe ik niet meer. Mezelf ‘kunstenaar’ noemen, vind ik heel moeilijk. Dat is een term die je van anderen moet krijgen, maar je jezelf niet kan toe-eigenen. Misschien moet ik zeggen: ‘Ik ben Vijay en ik teken.’ Dat is mijn Indische naam. Ik ben geboren in het zuiden van India, hier geadopteerd, maar ik voel mij op en top een Vlaamse jongen en ondertussen een échte Brusselaar.

Ik besef dat anderen een beeld van professionele ‘tooghanger’ van mij hebben gecreëerd. Dat ben ik bij momenten. Ik werk thuis, maar soms moet ik uit mijn eigen hoofd stappen. Dan moet ik letterlijk mijn huis uit. Als ik thuis ben, ben ik altijd aan het werk. Dat tekenen is een deel van mij.

Live-painting doe ik heel graag. Ik teken dan terwijl er rond mij van alles anders aan het gebeuren is. In de school Emanuel Hiel in Schaarbeek, heb ik zo’n project mogen uitwerken. Een platenhoes, T-shirts, een paar lege Brusselse stadsmuren beschilderen. Ik heb nog veel dromen. Via mijn penseelstreken communiceer ik met anderen. Ik ben in het dagelijkse leven veel beter met beelden dan met woorden, vrees ik. Niet echt ideaal voor een kranteninterview als dit.

www.instagram.com/vijaydiels/