‘Ik heb Brussel verlaten door seksueel geweld’

De getuigenissen over seksueel misbruik in twee Elsense cafés zetten heel wat mensen aan om hun verhaal te delen, ook de 35-jarige Stavroula Mamakis. Ze is meermaals slachtoffer geweest van seksueel geweld en seksuele intimidatie. Tweemaal diende ze klacht in, maar beide klachten werden geseponeerd. Ze voelde zich niet meer veilig in Brussel en verhuisde daarom naar Kampenhout.

“Ik heb Brussel verlaten voor mijn veiligheidsgevoel. Het was nodig om te breken met al de negatieve ervaringen die ik er heb gehad. Ik voelde me niet meer sterk genoeg om dat allemaal te kunnen verdragen.”

Mamakis' getuigenis komt er naar aanleiding van de protesten in Elsene tegen seksueel geweld. Ze voelde zich erg aangesproken door het verhaal van de vrouwen die mogelijk gedrogeerd en verkracht werden door een barman in de studentenbuurt rond de begraafplaats van Elsene. Zelf is ze elf jaar geleden verkracht geweest door een gynaecoloog, nadat haar een kalmeringsmiddel werd toegediend. Ze diende, net zoals veel vrouwen, niet meteen klacht in.

Traumatische gebeurtenis

Volgens Mamakis zijn er veel redenen waarom vrouwen niet altijd onmiddellijk aangifte doen na seksueel geweld: uit schrik, schaamte of omdat ze nog niet goed beseffen wat er is gebeurd. "Na een verkrachting bevind je je in een traumatische toestand. Ik kon op dat moment niet meer helder nadenken. In het begin dacht ik dat ik overdreef. Daardoor heb ik het lang laten aanslepen en de schuld bij mezelf gelegd."

Pas negen jaar later vond Mamakis de moed om klacht in te dienen, maar die werd uiteindelijk geseponeerd omdat ze geen bewijzen had. “DNA-sporen waren er natuurlijk niet meer na negen jaar. Eigenlijk had ik meteen klacht moeten indienen, maar ik durfde niet. Ik herinner me nog dat ik toen wel naar de politie gestapt ben, maar dat ik een paniekaanval kreeg nog voor ik het commissariaat binnenging. Uiteindelijk ben ik terug huiswaarts gekeerd.”

Dat je bewijzen nodig hebt is volgens Mamakis een van de redenen dat het voor veel vrouwen een drempel is om klacht neer te leggen. “Wat verwachten ze dan? We kunnen toch moeilijk de hele tijd met een camera rondlopen om bewijsmateriaal te verzamelen?”

'Dien klacht in'

In maart dit jaar diende Mamakis ook een klacht in tegen straatintimidatie. “Zoals alle jonge Brusselse meisjes ben ik meermaals slachtoffer geweest van straatintimidatie. Ik was pas elf toen het begon. Vaak banaliseerde ik dat, alsof het normaal was, tot ik daar ook uiteindelijk klacht voor indiende.” Ook aan die klacht werd geen gevolg gegeven.

Ondanks dat er geen gevolg kwam aan beide klachten moedigt Mamakis alle vrouwen die slachtoffer werden van seksueel geweld of intimidatie aan om klacht neer te leggen. “Ik weet dat dat heel moeilijk is, maar je moet het ook doen voor jezelf.”

Ze raadt vrouwen aan om ook meteen te vragen naar een inspecteur die gespecialiseerd is in zedenfeiten. “Zo zal je niet lang moeten aanschuiven in het politiekantoor en kan je meteen iemand spreken met kennis van zaken.” Daarnaast vindt Mamakis het belangrijk om de hulp van een advocaat in te roepen.

Ook is het belangrijk om je burgerlijke partij te stellen. “Ik heb enkel klacht neergelegd als benadeeld persoon. Als je je niet burgerlijke partij stelt, weet je niet wat er met je klacht gebeurt en mag je het dossier niet inkijken. Ik ben zelf een aantal keer naar het commissariaat geweest om te vragen of er een gevolg was gekomen aan mijn klacht. Zo ben ik te weten gekomen dat die geseponeerd was.”

Mamakis belandde door de traumatische gebeurtenissen in een depressie en ging hulp zoeken bij de slachtofferhulp van het CAW. Later zocht ze ook hulp bij de Franstalige vzw SOS Viol, waar ze praatsessies kreeg. Dat heeft haar enorm geholpen. “Er zijn helaas te weinig organisaties voor slachtoffers van seksueel geweld, maar ik zou het elk slachtoffer aanraden. Je moet echt alle hulp aanvaarden die je kan krijgen.”

Wie vragen heeft over seksueel geweld kan terecht op www.seksueelgeweld.be