In memoriam: Christian Dutoit, authentiek Vlaams én links

Hij was stukken linkser én Vlaamser dan het Vlaams-Brussels politiek establisment. Christian Dutoit, stichtend hoofdredacteur van het Vlaams-nationale maandblad Meervoud en spil van het Vlaams Huis in Brussel, is vorige zondag in Baskenland, zijn tweede vaderland, overleden.

In kritische teksten over de Vlaamse Beweging die middelbare scholieren in de jaren 1970 - de jeugdjaren van ook Christian Dutoit - onder ogen kregen, heette het dat links de emancipatorische Vlaamse beweging altijd al verwaarloosd had omdat deze in oorsprong een beweging van onderpastoors en schoolmeesters was. Dat dit een zware vertekening van de geschiedenis was, bewees Christian Dutoit met zijn licenciaatsthesis over de communist Jef Van Extergem en de Vlaamse Beweging, nadien uitgegeven door de Antwerpse uitgeverij Soethoudt.

Ook Dutoit heeft op zijn manier en in een ander tijdsgewricht marxisme en flamingantisme gecombineerd. Bovendien een tijdsgewricht waarin het allerminst evident is om links te zijn. Na de val van de Muur, hebben invloedrijke sociaal-democraten als Tony Blair en Gerhard Schröder het volk verkocht aan de banken, en dat is maar één voorbeeld. Dutoit becommentarieerde de nationale en internationale politiek door de neo-marxistische bril. Het neoliberale Europa kon in zijn ogen geen genade vinden, dichter bij huis droomde hij van een links Vlaanderen. Meervoud is een uniek blad in het Vlaams medialandschap. Het heeft (uiteraard) veel aandacht voor linkse, emancipatorische volksbewegingen en politiek en Brussel. Meervoud combineert ernst met onnavolgbare humor in foto’s en foto-onderschriften. Meervoud werd opgericht na Zwarte Zondag als reactie op het opkomende racisme, maar Dutoit was tegelijk heel kritisch voor bepaalde tendenzen binnen het politiek correcte multiculturele discours.

Christian Dutoit was ook de bezieler van het Vlaams Huis in de Drukpersstraat, een unieke plek in een overwegend Franstalig, maar steeds internationaler Brussel. Een plek met een steeds gemeend vriendelijk, zoniet hartelijk onthaal. Een unieke Vlaams-Brusselse persoonlijkheid is veel te vroeg heengegaan. Hij werd ingehaald door een woekerende kanker.