'This is My Bike', over fietsers in Brussel

Drie jaar lang speelde Brussels expat en verwoed fietser Barry Sandland (56) met het idee voor een blog over de Brusselse fietser, een soort Cyclists of Brussels. Sinds december is 'This is My Bike' er, en doorkruist Sandland de stad om praatjes aan te knopen over het stalen ros.

Als kind in Canada kende Barry Sandland (56) niemand die fietste, behalve dan zijn Engelse vader. Die nam hem op sleeptouw en kneedde hem tot een verwoed wielrenner.

“Het was de tijd dat je als coureur bierflesjes naar je hoofd geslingerd kreeg op de Canadese wegen. Ze wilden je gewoon van de weg af. Soms waren er pick-uptrucks waar dan drie man uitsprong, klaar om je af te rossen enkel en alleen omdat je op een fiets zat. Ik denk dat er misschien tien fietsers waren in heel Newfoundland.”

Na een paar jaar in Engeland peddelde hij met een vriend van Kenia naar Zuid-Afrika. “We zouden daar twee weken blijven. Uiteindelijk heb ik acht jaar in Zuid-Afrika gewoond.”

Daarna bood iemand hem een baan aan in België, en nu woont hij al 15 jaar in Brussel. “Ik heb nog nooit zo lang op dezelfde plek gewoond. En de stad blijft me verbazen, in al haar complexiteit en diversiteit.”

Van coureur werd hij wielertoerist, en schoof hij op naar de categorie dagelijkse fietser, die in de weekends nog wat meer kilometers afmaalt. “Een fietshelm draag ik alleen als ik echt ga koersen. Als ik gewoon een ritje maak, rijd ik niet te snel, en auto’s moeten voorrang verlenen.”

Praatje aan het rode licht
Hij roemt de “fantastische fietspaden” in Brussel, en de gesprekjes die hij aan zijn dagelijkse fietstochtjes overhoudt. “Als je samen voor het rode licht staat, dan sla ik vaak een praatje. Dan zeg ik bijvoorbeeld: 'Wat een mooie fiets. Ik zie dat dat koolstofvezel is, hoeveel heeft dat wel niet gekost?' of gewoon 'Hé, leuke muts!'."

Drie jaar speelde hij al met het idee voor een weblog rond de fiets. “Tot ik in december de knoop heb doorgehakt en gewoon ben begonnen.” Op 9 december stond de eerste ‘This is My Bike’ online, en hij pakt het grondig aan: er is een Facebookpagina met korte tekstjes, een Instagrampagina en een blog waarop de fietsers uitgebreider hun verhaal doen. Meestal in Brussel, maar als websiteredacteur Sandland voor werk elders moet zijn, ook in andere Belgische steden.

“Wat ik erg leuk vind, is dat Brusselse fietsers geen speciale pakjes dragen. Ze dragen kleren voor kantoor, geen spandexpakjes met bijbehorende handschoentjes die dringend verboden zouden moeten worden.”

Hij denkt al wat meer trends te kunnen ontwaren. “Ik hoorde dat er meer mannelijke fietsers in Brussel zijn dan vrouwelijke. Voor en na schooltijd zie ik echter heel veel vrouwen met één of twee kindjes op de bagagedrager.”

Blauwe banden
Soms houdt hij een fietser tegen omdat hij diens tweewieler zo mooi vindt. Een fiets met blauwe banden bijvoorbeeld, of een vintage exemplaar. “Maar in Brussel kun je je niet draaien of je ziet een oude fiets. Jullie hebben zo’n fietscultuur, exemplaren die van generatie op generatie worden overgedragen. In Noord-Amerika zijn ze pas in de jaren negentig begonnen met fietsen.”

Toch draait het niet om de foto en de fiets alleen. “Er bestaan al honderden websites met foto’s van rijwielen. Er is ook een Nederlander die fietsers op hun stalen ros fotografeert. Maar niemand leek de fietsers ook te interviewen, dat maakt het meteen veel persoonlijker.”

De meeste mensen die hij aanspreekt, zijn verbaasd dat Sandland het over hun fiets wil hebben. “Het zijn vaak pendelaars, die naar het werk onderweg zijn. Ze vinden hun fiets niks speciaals. ‘Tja wat moet je daarover zeggen, hij heeft twee wielen’, klinkt het meestal. Ik zie het ondertussen ook als een startpunt voor de conversatie, om het daarna over andere dingen te hebben.”