'Parkour is een levensfilosofie'

Concentratie, verantwoordelijkheidszin en efficiëntie. Dat zijn de sleutelwoorden van de relatief onbekende sport Parkour. Speciaal voor Brussel Deze Week trokken drie jonge traceurs (beoefenaars) van de Belgische Parkour­federatie (Pkfed) naar de hoofdstad om interessante locaties uit te proberen.

'Z ie je die picknicktafel daar?' vraagt Tim Blockmans (16), alias Virox. "Wel, voor toevallige passanten is dat een picknicktafel, terwijl een traceur het als een hindernis ziet, en actief nadenkt hoe hij die hindernis efficiënt en verstandig kan nemen."
Collega's Nathalie Embrechts, in het Parkour-wereldje aangesproken met de naam Natan, en hoofd van de federatie Beau-Jay Valgaeren (20) - zeg maar B-G - knikken, en voegen er nog aan toe: "Schijnbaar nutteloze of doordeweekse objecten worden hindernissen, waarover nagedacht moet worden. Maar wel op voorwaarde dat je echt zeker bent, anders doe je het beter niet." Welkom in de wereld van behendigheid en beton.

Grenzen
In tegenstelling tot wat vele mensen geneigd zijn te denken, draait het bij Parkour niet om blitse bewegingen, snelheid of show. Integendeel, de drie traceurs die speciaal voor deze gelegenheid hun kunsten tonen in Brussel, zijn een toonbeeld van concentratie.
"Je moet je grenzen kennen. Als traceur moet je niet aangemoedigd worden als je een hindernis niet wilt nemen of als je er nog niet klaar voor bent. De hindernissen maak je zo moeilijk als je wilt," zegt Beau-Jay Valgaeren als we op weg zijn naar de eerste oefenplek. Dat is een parkje in de buurt van Brussel-Noord, voor de opwarming. "Altijd eerst opwarmen, anders is het risico op letsels te groot," klinkt het uit één mond.
De drie zetten het op een drafje, en vertellen ondertussen verder over de finesses van hun toch wel eigenaardige sport.

David Belle
"Het begon zo'n zestien jaar geleden in Lisses, een voorstad van Parijs," vertelt Valgaeren. "David Belle, de zoon van een Franse soldaat, kreeg van zijn vader bepaalde bewegingen aangeleerd, die hij op zijn beurt geleerd had toen hij als rekruut in Vietnam was gelegerd. Die bewegingen kwamen goed van pas in de jungle, maar vader Belle cultiveerde ze na zijn dienst thuis verder en gaf ze door aan zijn zoon. Die maakte er een sport van en zorgde ervoor dat de wereld Parkour leerde kennen, onder andere door films als Banlieue 13. Je hebt dus uiteraard die associatie met de banlieues, maar toch wil ik even benadrukken dat Parkour een sport is, en geen pronk­instrument voor voorstadjongeren. Meer nog, Parkour is een levens­filosofie. Doordat je steeds zekerder wordt om hindernissen te nemen, is het in het gewone leven ook bevorderlijk voor je zelfvertrouwen."
Ondertussen zijn de traceurs verkast naar een plein temidden van hoge woonblokken. Een verzameling muurtjes en trappen wordt door de drie omgetoverd tot spreekwoordelijke turntoestellen. "Dit is een saut de chat." Blockmans en Valgaeren doen hem voor. "Een sprong over een muurtje waarbij je eerst je handen zet en dan pas springt."
Nathalie Embrechts doet het rustiger aan, want zij is nog maar een maand traceur, in tegenstelling tot Valgaeren (vier jaar) en Blockmans (vier maanden). Na de kleine kattensprongen toont Valgaeren een gewaagdere sprong, compleet met koprol, van een anderhalve meter hoge muur. "Mooi!" roept Blockmans enthousiast.

Website
"De federatie steunt op onze web­site, want onder onze vaak jonge leden is internet een snel medium om te communiceren. De site verenigt vooral traceurs in Vlaanderen, maar we willen er ook mensen uit Brussel en Wallonië bij betrekken. Een van onze favoriete Parkour-plekken is trouwens Louvain-la-Neuve, een regelrechte droom voor ons, met al dat beton," legt Valgaeren uit. "We zijn nog geen vereniging, maar ook daar werken we aan," klinkt het optimistisch.
Ondertussen zijn we aan het Kanaal beland om enkele gate vaults te bewonderen. Op een ijzeren leuning demonstreert Valgaeren een sprong, waarbij hij over de leuning gaat hangen, zijn arm naar de muur eronder brengt, en dan over de leuning springt. Toch wel hoog genoeg, het mag gezegd worden. Als de fotograaf arriveert, demonstreert Valgaeren een gewaagde saut de bras, een sprong waarbij hij een afstand van om en bij de drie meter overbrugt, om vervolgens op een muur te belanden. "Knap," zegt ook de verbaasde fotograaf, die nauwelijks de tijd had om de traceur op gevoelige plaat vast te leggen.

Uniek
De laatste site is honderd procent voorstad, zonder twijfel. Blockmans en Embrechts kijken vol verwondering naar de verzameling betonnen kuilen, schoorstenen en muren, in een decor van hoge flatgebouwen. "Ik ben vorige week een halfuurtje komen inspecteren wat interessant was, en dit tartte mijn verbeelding het meest," vult Valgaeren aan. "Een unieke omgeving," voegen de twee andere traceurs eraan toe.

Voor het oog van de camera zet Valgaeren zich aan een speed vault, een sprong waarbij hij bijna horizontaal over een muur springt. Na afloop, uit het niets, doet hij er nog eens een dash bij, een gymnastische sprong, de handen eerst, en dan de voeten vooruit, om vervolgens uitgebalanceerd op het beton te landen. Als het drietal nog een saut de précision, een precisiesprong, wil oefenen (tussen twee smalle muren met een afstand van meer dan twee meter), kijkt een groepje jongeren uit de woonwijk toch wel erg verbaasd als Valgaeren netjes op twee voeten op de andere muur belandt. "C'est du Parkour, non?" vragen ze, onder de indruk. Het banlieue-gevoel is compleet.

Politie
"Vaak worden we door de politie gesommeerd om weg te gaan," zegt Valgaeren. "Dan doen we dat, want we willen niemand tot last zijn. We kunnen ook niet altijd op begrip rekenen van burgers, maar we gaan nooit in discussie en we provoceren niet. Onze sport willen we in alle rust beoefenen, zonder iemand te storen."

"Maar we hebben ook al oudjes en politieagenten gehad die bewonderend stonden toe te kijken," voegt Blockmans eraan toe.
Ondertussen loopt de sessie ten einde en zijn de drie traceurs het erover eens dat ze vaker naar Brussel willen komen. "Echt wel leuke plaatsen om te oefenen," klinkt het.
"Na zoveel precisiewerk en concentratie is het nu wel tijd om onszelf te trakteren op wat lekkers" - en prompt verdwijnen de drie richting eettent. Parkour is precisie en efficiëntie, juist. Maar vooral jong. En onschuldig.