Topmodel Boyd Gates: 'Thuis draag ik afdragers van daddy'

Een leuke vestiaire interesseert hem niet, op eigen benen kunnen staan wel. Boyd Gates is een van de good looking nieuwkomers op de catwalk in Parijs en Milaan.

Meteen actief voor Les Hommes, Pal Zileri, Prada, Dior, Hermès, Dries Van Noten, Louis Vuitton, Bogliogli, en nog een rits andere modehuizen. Zijn uren aan fotoshoots vallen niet te tellen. In de nieuwste Vogue kreeg hij zes godenplaatjes. “Door als model te werken, kan ik de wereld zien. Voor mezelf zorgen, mijn potje koken,... Daar doe ik het voor.”

Boyd woont bij zijn Vlaamse moeder in Ukkel en houdt een enorme volière in zijn tuin, met mandarijntjes, vinken, diamantduifjes. Zijn school, zijn vriendin, zijn vogels,... De mooie jongensjaren. En plots was er een nieuwe wereld.

“Rond Pasen 2014 was ik aan de Naamsepoort om mijn Mobibkaart te vernieuwen. ‘Hallo, je hebt een goed profiel om mannequin te worden - heb je vijf minuutjes om in ons agentschap langs te komen?’, vroeg een dame. Ik volgde haar naar Dominique Model’s (in de Stassartstraat, red.). Er werden foto’s genomen van mijn gezicht. Ze hebben me ook gemeten, maar mochten niet direct beslissen. Ze belden daags nadien terug. Ik bleek te jong, nog net geen 15 jaar.” Maar vorige zomer werd Boyd gecontacteerd. In september volgde een contract voor vijf jaar. Zijn ouders tekenden mee. In juni volgde zijn eerste job, als 17-jarige. Hoe hij het aan de school Decroly verkocht kreeg om een weekje afwezig te zijn (dit voorjaar, voor de Fashion Week in Parijs)? Boyd: “Mijn school weet dat ik mijn studies als eerste doel stel, deze bijverdienste is een investering voor later.”

Het modellenleven is geen lachertje, vertelt Boyd. “Drie dagen voor de Fashion Week (Parijs, Milaan, New York, samen één maand lang, red.) vindt de casting plaats. De sessie an sich duurt niet zo lang, één keer wandelen en je fotoboek tonen. Maar tussendoor is het uren aanschuiven en wachten. Het agentschap is er enkel om me te verkopen en modehuizen te vinden. Maar het zijn de modehuizen die me kiezen voor fotoshootings of défilés (dit laatste verdient veel minder, red.). Aan copyrights op foto’s in een magazine verdien je aardig. Ik heb het geluk dat ik gewoon op dit moment in de smaak val: groot, type allongé, ernstig en knap op een bepaalde manier. Een fotoshooting duurt een hele dag of langer. Reken voor één foto in een magazine, gerust twee uur werk aan shooting vooraf. Heel vermoeiend allemaal.”

“We zitten daar dan, met jongens uit alle landen, te wachten om uit een vierhonderdtal gekozen te worden. De vijftig overblijvenden gaan dan bij de designer van het modehuis, die weerom kiest. Bij de meisjes heerst een geladen sfeer: ze voelen zich allemaal concurrent en praten amper met elkaar. Onder jongens leeft die jaloezie stukken minder. We doden de vervelende wachttijd met spelletjes, zoals poker met plukjes papier.”

“Wat ik draag interesseert me niet. Ik identificeer me niet met merken. Thuis loop ik in oude T-shirts van daddy of een broek van mijn oom Patrick uit Wemmel. Mijn truien koopt mijn moeder of vader, zonder dat ik erbij ben. Ja, voor de casting kleden ze me, ook al vind ik het soms lelijk: it’s all part of the job.”