Zij kwamen voor het eerst naar de Pride: ‘Dit is het paradijs’

Tussen de tienduizenden deelnemers kleuren ook dit jaar heel wat mensen voor wie het hun eerste Pride is de Brusselse straten. “Jezelf zijn wordt nog te weinig aanvaard in onze maatschappij.”

Uitgedost in goudgekleurde glitter en een eenhoorndiadeem maakt de Deense Sofie (30) zichzelf en vooral haar vriend Kristoffer (31) op voor hun eerste Pride.

“Eigenlijk is het toeval dat ik net tijdens de Pride Brussel bezoek, maar het is zeker geen toeval dat we vandaag deelnemen aan de festiviteiten. Zelf maak ik geen deel uit van de lgbtqia+-gemeenschap, maar als vrouw weet ik hoe belangrijk het is om op te komen voor gelijkheid”, zegt Sofie.

“Toegegeven: het is ook uit nieuwsgierigheid”, pikt Kristoffer in, die wel in Brussel woont. “Maar ik hoor van vrienden die zich identificeren als lgbtqia+ hoe belangrijk het is dat hun roep om gelijkheid uitgesproken moet blijven worden. Daaraan wil ik bijdragen.”

Protest

Voor de een staat de jaarlijkse Pride gelijk aan een onmetelijk feest, voor de ander blijft het een onmisbare protesthoogmis. In de praktijk is het beide, al luidt de slagzin van de Pride dit jaar ‘Protect the Protest’.

“Als je ziet hoe bepaalde mensen een bepaald beeld van ons willen vormen, door bijvoorbeeld de Progress Pride-vlag als pedofielenvlag te bestempelen (een verwijzing naar een uitspraak van Dries Van Langenhove, red.), dan weet je dat er nog werk aan de winkel is”, zegt de 41-jarige Wim uit Antwerpen aan een café in de Sint-Jacobswijk.

“Daarom is het zo belangrijk om hier vandaag diversiteit en openheid te vieren. Die protestzijde daarin is cruciaal, maar nog relevanter is waar wij als gemeenschap naartoe gaan. Ik hoop dat dat de weg van totale aanvaarding is, waarbij we effectief gelijke rechten hebben als anderen, want in de praktijk blijft het voor ons vaak moeilijk om bijvoorbeeld kinderen te krijgen.”

‘Jaloers’

Voor Patience (29) en haar partner Marie-Louise (39) (zie foto boven het artikel) is hun eerste Pride een tot voor kort onvoorstelbare gebeurtenis.

“Ik ben een halfjaar geleden uit Rwanda vertrokken om in Luik te gaan wonen met mijn vriendin”, zegt Patience in haar fleurige regenboogoutfit.

“En ik moet zeggen: dit is het paradijs. Je kan het je niet inbeelden. Waar ik vandaan kom, kon ik mezelf niet zijn. Het is in Rwanda verboden om samen te zijn met iemand van hetzelfde geslacht. Hier probeer ik vrijheid te vinden. Deze dag is onvergetelijk, ik ben doodgelukkig”, schreeuwt ze uit.

“Maar tegelijkertijd ben ik ook een beetje jaloers op jullie, want voor jullie is deze Pride iets normaals. Ik denk dat veel mensen hier niet beseffen hoeveel geluk ze hebben. Dit is niet iets vanzelfsprekends. Gewoon elkaars hand vastnemen voelt als een bevrijding. Nu ga ik verder knuffels uitdelen.”

‘Statement’

Ook Tina (16) en Joppe (15) uit Gent zakten dit jaar voor het eerst af naar de Pride in Brussel.

“Jezelf zijn wordt nog te weinig aanvaard in onze maatschappij. Ik merk zelf op school dat ik anders bekeken word of meer commentaar krijg sinds mijn coming-out”, zegt Tina. “Er heersen nog zoveel taboes rond en bij sommige mensen krijg je die niet uit hun hoofd gezet.”

“Ik wil de gemeenschap steunen”, aldus Joppe. “Door hier met zoveel te zijn, maken we ook een statement.”

Andere schoolvriendjes zijn weliswaar thuisgebleven. “Ze leven met het idee dat je gay moet zijn om naar de Pride te komen”, zegt Tina. “Maar het is echt een feest voor iedereen en ik sta versteld van hoe goed de mensen eruitzien.”

Viering

Lina (16) uit Genval en Ridder (16) uit Vorst hebben een pasklaar antwoord op de vraag waarom ze voor het eerst aan de Pride deelnemen. “Het is simpel: omdat we supergay zijn.”

“We zijn hier vooral omdat we vinden dat iedereen moet kunnen zijn en doen wat zij willen, zonder bemoeienis van anderen. Het is een viering van ons gay-zijn, maar ook een viering dat we dat kunnen doen op zich.”