Brusselaar Pierre Gervais breekt door: 'Ik ben ambitieus, maar niet ten koste van alles'

Met rollen in Drift, Julie zwijgt en Knokke off mocht acteur Pierre Gervais uit Vorst niet mopperen. Maar de jonge René Magritte spelen in een internationale detectivereeks rond de wereldberoemde surrealist is toch andere koek. “Als het morgen allemaal stopt, dan heb ik dat toch mooi meegemaakt. Klinkt cliché, maar ik méén het.”

Wie een beetje heeft opgelet, kent Pierre Gervais al. De 32-jarige acteur uit Vorst leende zijn kunnen en charme al aan de goeie tenniscoach in Leonardo Van Dijls veelgeprezen film Julie zwijgt, aan de verkrachter in de Brussel-serie Drift en aan villabewoner Charles in Knokke off. Wie niet heeft opgelet, zal Gervais straks net zo goed kennen, wanneer hij opduikt als de Brusselse surrealistische schilder René Magritte in This is not a murder mystery, een nieuwe Engelstalige prestigereeks van de VRT.

“This is not a murder mystery is een echte whodunit. Ik ben er niet voor op bootcamp moeten gaan om te leren schilderen,” glimlacht Gervais. Zijn Magritte is meer Hercule Poirot dan kunstschilder. “Ik speel de jonge, nog niet bekende René Magritte. In aanloop naar een tentoonstelling logeert hij een week in een Engels kasteel, samen met andere beroemde surrealisten als Salvador Dalí, Lee Miller, Man Ray en Max Ernst. Na een feestavond ontwaakt hij naast het dode lichaam van Sheila Legge. Haar dood is in scène gezet zoals op een van zijn schilderijen: Les amants. Om zijn onschuld te bewijzen start hij parallel met de politie-inspecteurs een onderzoek. En daar blijkt hij vrij goed in te zijn.”

Impostersyndroom

De door Hans Herbots (The serpent) geregisseerde en door Christophe Dirickx (Tabula rasa) en Paul Baeten (Twee zomers) bedachte serie werd opgenomen in kastelen in Luik, Sint-Truiden en Ierland. “Aan zo'n superproductie werken erg veel mensen mee. Het Ierse kasteel had een tuin die nog groter was dan het Zoniënwoud. De jaren 1930-kostuums en -decors waren om ter mooist. Ik heb plaats mogen nemen in een oldtimer en pijp mogen roken in fabelachtige interieurs met echte kunst aan de muren. Onwaarschijnlijk. Mocht het morgen allemaal stoppen, dan heb ik dat toch mooi meegemaakt. Klinkt cliché, maar ik méén het.”

De perfect tweetalige Vorstenaar liep twee dagen “fantastisch blij” rond toen hij de hoofdrol te pakken had, om vervolgens last te krijgen van het impostersyndroom. “Het is niet niks om Magritte, een van de grootste kunstenaars van België, te spelen. Je kan je afvragen waarom er niet al veel eerder films en series over hem zijn gemaakt. Maar vooral: ik had nog nooit een film of serie gedragen. Als hoofdrolspeler moet je niet proberen om grappig te zijn, dat is voor de anderen. Je moet de rode draad zijn en wekenlang élke dag scherp staan. En dus had ik de reflex: 'Ik ben niemand. Ik kan dit toch niet op mijn schouders nemen, met mijn 800 volgers op Instagram.' Gelukkig genoot ik ieders volle vertrouwen. Een grotere, mooiere, intensere ervaring kan ik me niet inbeelden.”

Gervais groeide op in Meise. Zijn moeder komt uit Antwerpen, zijn vader uit Bergen. Thuis werd er vooral Frans gesproken. Hij ging naar een Nederlandstalige eliteschool, maar koos vervolgens voor een Franstalige toneelschool. “Ik dacht eerst aan antropologie. Maar ik wou geen spijt krijgen van het feit dat ik het er nooit op had gewaagd en nam deel aan de toelatingsproef voor de toneelschool. Ik bleek geslaagd te zijn en beleefde er de beste jaren van mijn leven.”

Die schooljaren liggen al enige tijd achter hem. “Bepaalde media framen mijn verhaal als dat van een nobody tot een leading role in een internationale serie. Ik snap dat dat catchy is. Maar ik ben wel al vijftien jaar aan het werk.” Het begin was pittig. “Ik speel veel toneel, maar daar kan je amper van leven. Dus kluste ik bij in de horeca. Ik ruimde tafels af. Verkocht kerstbomen, wafels. Het is behelpen tot je een kunstenaarsstatuut hebt.”

Op de planken, in Frankrijk, België en Zwitserland, spreekt de Brusselaar Frans. Gaat het om een film of serie, dan spreekt hij Nederlands. “Eigenlijk is die combinatie heel tof. Ik werkte met (filmregisseur) Lukas Dhont op de performance The common people. Het klikte, en hij suggereerde me om auditie te doen voor Girl (Dhonts bekroonde debuut, red.). Die rol ging uiteindelijk naar Tijmen Govaerts. Zoals bijna alle rollen. Als ik hem op audities tegenkwam, dan wist ik hoe laat het was,” lacht Gervais. Ondertussen zijn de twee goede vrienden. “Tijmen is mijn wingman. Ik speelde in zijn kortfilm Happy sad angry scared. Hij bracht me in contact met Leonardo Van Dijl, die Julie zwijgt regisseerde.”

Nadat hij de rol in Girl was misgelopen, meldde Gervais zich voor tal van andere Vlaamse film- en tv-audities aan. “Vijf, zes jaar lang leverde dat slechts kleine rollen op. Ik was politieagent nummer vier of een ander naamloos personage. Veel voldoening haalde ik daar niet uit. Maar ik betaalde er de facturen mee. In 1985 had ik ook maar een klein rolletje, maar omdat die reeks een succes werd, gingen er toch al wat meer deuren open.” De bevrijding kwam er met Julie zwijgt. “Voor dat soort fantastische projecten wil ik mij altijd smijten. De film was geen box office-hit, maar de mensen uit het milieu hadden hem wel allemaal gezien.”

Le Faux Soir

Na This is not a murder mystery duikt Gervais in nog een VRT 1-serie op. In het nieuwe seizoen van de rechtbankreeks De twaalf speelt hij een procureur. “Een totaal andere ervaring. Studio-opnames hebben een andere vibe. Een procureur spreekt juridisch Nederlands. Maar dat maakt het net leuk.”

Op dit moment gaat zijn aandacht naar Le Faux Soir, de nieuwe film van Rundskop-regisseur Michaël Roskam over een stunt van het verzet tijdens de Duitse bezetting. “Met Roskam samenwerken is maf. Een droom die uitkomt. Het is een fantastisch mooi project én ik speel voor het eerst een Franstalige rol in een film.”

Gervais heeft de wind in de zeilen, maar heeft al te veel gezien om zich nog te laten opjagen. “Dit is een droomjob en ik ben heel ambitieus. Maar niet ten koste van alles. Ik heb een paar projecten meegemaakt die me ongelukkig maakten. Dat wil ik niet meer laten gebeuren. Ik ga niet naar Parijs verhuizen en daar op een zetel slapen om van auditie naar auditie te zwerven. Dat ligt me niet. Ik hoef niet de grootste Belgische acteur te worden of in Oscar-films mee te spelen. Ik wil dat het gezond blijft, ik wil blijven meewerken aan mooie projecten.”

This is not a murder mystery is vanaf 26/10 te zien op VRT 1, de reeks is ook beschikbaar op Proximus Pickx, pickx.be