Dressed Like Boys: 'Ik miste dat onschuldige, awkward mannetje van weleer'

Na jaren achter grappen en gitaarlijnen te hebben geschuild, toont Jelle Denturck zich als Dressed Like Boys eindelijk zonder masker. Zijn titelloze solodebuut is een eerlijk verslag van zelfonderzoek en queer ontwaken, dat hij na Pukkelpop nu ook in Brussel brengt, samen met het Antwerp Queer Choir.

Na zijn euforische passage op Pukkelpop stelt de Gentse singer-songwriter Jelle Denturck eind deze maand zijn titelloze solodebuut ook in Brussel voor. Opnieuw zal het Antwerp Queer Choir zijn artistieke en persoonlijke metamorfose in de verf helpen te zetten. Die kwam er na een bezinningsperiode die hem toeliet als Dressed Like Boys zijn ware gelaat te tonen.

“In Ingelmunster, waar ik opgroeide, was ik altijd het weirde, verlegen kind. Sociale interactie boezemde me angst in. Het voelde alsof ik niet dezelfde taal sprak als de anderen. Het gelukkigst was ik met mijn neus in de boeken of aan mijn piano. Op de middelbare school ben ik me bewust extraverter gaan gedragen. Ik hing de belhamel uit, waardoor ik meer in de smaak viel. Maar eigenlijk was ik me aan het assimileren met de norm. Nog maar recent besefte ik wat een energie- en tijdsverspilling dat was. Ik miste dat onschuldige, awkward mannetje van weleer.”

Ook als comedian – in zijn jonge jaren won Denturck enkele cabaretfestivals – en als frontman van de rockbands Protection Patrol Pinkerton en DIRK. bleef het harnas aan. “Ik had goede oneliners en kon een catchy deun verzinnen, maar veel zinnigs had ik niet te vertellen. Goudeerlijk schrijven was niet evident, terwijl vertrekken vanuit eigen twijfel zoveel moediger is.”

Dat lukte pas nadat hij zijn leven in vraag had gesteld. “Eigenlijk liep alles fantastisch: ik had DIRK., een toffe parttime job en een goed lief. Maar toch miste ik iets. Ik heb dan een halfjaar vrij genomen om op zoek te gaan naar vragen en antwoorden – je kan geen antwoorden vinden als je niet de juiste vragen stelt. Ik verdiepte me in filosofie en literatuur, én in het lijden van de queer community. Voor het eerst in mijn leven heb ik me echt kwaad gemaakt, want hoe vaak zijn we niet ontmenselijkt? Plots voelde de eenzaat zich verbonden met een gemeenschap die aan zijn zijde stond. Terwijl anderen me soms vertelden dat ze een pilletje zouden nemen als dat hen opnieuw hetero zou maken, had ik geen probleem met gay zijn. Maar toch was ik niet in het reine met mijn seksualiteit: ik ben veel te lang tevreden geweest met gewoon te worden aanvaard.”

Dat is de voorbije twee jaar veranderd. Over dat proces brengt hij op zijn eerste album als Dressed Like Boys verslag uit, met hommages aan naasten en iconen, en persoonlijke ervaringen. Qua sfeer en sound blijft hij daarvoor het liefst hangen bij klassiekers uit de sixties en seventies. Hij noemt Joni Mitchell en Brian Wilson voorbeelden. “Hun liedjes blijven in elk arrangement overeind.” Het nummer dat hij live het liefst speelt, staat gek genoeg niet op de plaat. “‘Questions’ was de sad song te veel. Tegenover de zwaarte plaats ik voor de balans graag ook wat licht.”

Dressed Like Boys stelt zijn titelloze debuut (uit op Mayway Records) op 30/10 voor in de Ancienne Belgique, abconcerts.be