Performance­kunstenaar Jean-Daniel Broussé deelt zijn brood en zijn verhaal

In een voorstelling om van te smullen vertelt Jean-Daniel Broussé over de opmerkelijke weg die hij aflegde: van een bakkerij in Béarn naar de wereld van circus en queer cabaret.

Jean-Daniel Broussé kent alle geheimen van brood, tot de laatste kruimel. Van de knapperige korst tot het vederlichte kruim: het recept van de perfecte baguette, de Cyprien, werd vier generaties lang van vader op zoon doorgegeven in bakkerij Broussé in het zuidwesten van Frankrijk.

Maar in plaats van de familiezaak over te nemen, gaf Jean-Daniel gehoor aan de lokroep van het artiestenleven, die hem naar Londen leidde. Hij verruilde het meel van de bakkerij voor de circusvloer van het National Centre for Circus Arts. Knot, zijn eerste voorstelling, gecreëerd met Nikki Rummer, verweefde dans en circus om de knopen te ontwarren waarin het leven ons vastklemt.

Zijn honger naar het podium was nog niet gestild, dus werkte hij samen met tal van circusgezelschappen in Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. In Marseille haalde hij zijn Shit Show uit de oven: een queer en trashy cabaretvoorstelling op het snijvlak van kunst en improvisatie, waar alles kan en mag.

De dosering is alles

Na al die podiumervaringen liet hij het deeg rijzen voor zijn eerste solo (Le/The) Pain, een intieme en meeslepende voorstelling waarin hij circus, verhalen, humor, performance, dans en stand-upcomedy combineert. En waarin hij brood bakt.

Gehuld in een schort mengt Broussé, of JD voor de vrienden, zijn ingrediënten: 1 kg patriarchaat, 750 ml christelijke waarden, 70 g sentimentaliteit en 20 g dorpsmentaliteit. Het broodbakken wordt zo een metafoor voor een levenspad dat balanceert tussen risico en zekerheid, queerness en patriarchaat, of gluten en zure oprispingen.

Zonder vangnet staat hij zichzelf alle zijsprongen toe en doorspekt hij zijn verhaal met acrobatie, archiefbeelden en karaoke, en zelfs met een uitstapje naar het Occitaans, begeleid door de samponha, de doedelzak uit de Béarn. In de geur van versgebakken brood vertelt hij, met een lach en een traan, over doorgeven en breken, over wat we bewaren en wat we achterlaten, over wat we kunnen verteren en wat in de keel blijft steken. En omdat hij bovenal gul is, deelt hij aan het einde zijn brood met het publiek.