'Geen alpinisten, wij zijn bergbeklimmers'

Francis Marissens
© Brussel Deze Week
20/06/2006
Op de film en een fotoboek is het nog even wachten, maar in afwachting daarvan stellen we toch al graag wat krantenpapier ter beschikking. In februari slaagde een Brusselse ploeg klimmers erin zowel de Fitz Roy (Argentinië) als de Torres del Payne (Chili) te bedwingen. Een huzarenstukje in het gure Patagonië waarmee ze in de internationale klimwereld veel respect afdwongen.

Vooraf werden ze zowat voor gek verklaard. Al behoren ze sinds een aantal jaren tot de Belgische top in het rotsklimmen, met het hooggebergte hadden de vier nauwelijks of geen ervaring. En vooral: hun leeftijden schommelen tussen de 23 en de 25 jaar. In het milieu heet dat piepjong. Maar Nicolas Favresse, broer Olivier, Seán Villanueva en Mike Lecomte speelden het wel degelijk klaar, op een afstandje gevolgd door de iets oudere fotograaf/klimmer Philippe Ceulemans. Drie maanden verbleven ze in het Andesgebergte. Voor hen geen sherpa's of technische ondersteuning: ze klommen zelf op eigen kracht naar boven. Met blote handen.
"Eigenlijk was het onze eerste echte expeditie," verrassen de klimmers ons. "De hele voorbereiding nam welgeteld drie maanden in beslag. Heel wat mensen zeiden ons dat we te hoog mikten, maar wij geloofden ten volle in dit avontuur."

Langs de Argentijnse kant van Patagonië beklommen de vier de Fitz Roy, 3.405 meter hoog en een quasi verticale piek die een stevige reputatie heeft. Maar mogelijk nog indrukwekkender was het beklimmen van de Torres del Payne, in het gelijknamige natuurpark in Chili. Amper 2.454 meter hoog, maar de oost-kant kreeg niet toevallig de bijnaam Riders on the Storm: de gure Patagonische wind haalt er met regelmaat snelheden van ruim honderd kilometer per uur.
"Het is een mythische berg, volledig in graniet en op sommige plaatsen met sneeuw en ijs bedekt. Het is een erg steile rots, maar het zijn de weersomstandigheden die de beklimming extreem moeilijk maken. Drie weken lang hebben we op en rond de berg gezeten zonder dat we de top van de berg konden zien. Het was wachten op één goeie dag."

Feestvierders
Hoe reageerden de lokale Chilenen op de hele onderneming? Verklaarden zij de jonge Belgen voor gek?
"Er wordt natuurlijk nog geklommen in de regio. Al zijn het vooral de 'trekkings' die ginds populair zijn. Een erg mooie streek daarvoor overigens. Sommige bewoners worden ingeschakeld als gids. Zij vinden het dus wel best okee. En de anderen breken er hun hoofd niet over. Als we echter één reputatie hebben nagelaten, dan is het wel dat die Belgen ongelooflijke feestvierders zijn. Het dorpje Puerto Natales aan de voet van het natuurpark hebben we regelmatig op stelten gezet. Onze manier om onze twijfels en pech even opzij te zetten, in afwachting van de uiteindelijke klim."

"Nu, voor de uiteindelijke beklimming waren we volledig op onszelf aangewezen. Vooraf moet je (vanuit België) de toestemming aanvragen en bewijzen dat je klimervaring hebt. En een goeie verzekering. Eens ter plaatse kan je aan de slag. Maar de Park-rangers winden er geen doekjes om: helikopters zijn er niet en niemand komt je halen wanneer je in moeilijkheden verkeert. 'We rapen achteraf enkel de brokken op aan de voet van de berg,' stelde een ranger cru."

Vanuit het basiskamp trok het Patagonia Dreams-team naar Camp 13: telkens op en neer om tweehonderd kilo materiaal naar boven te sleuren. Er werd ter plaatse op een stuk gletsjer 'gelogeerd': "Drie dagen en drie nachten zaten we er vast in onze 'hangtentjes', dus zonder vaste grond onder de voeten. Dicht op elkaar gepakt, met enkel wat muziek, een kaartspel en wat chocolade als vertier. En voor de rest wachten op het goede moment om de klim naar de top aan te vatten. Zowel psychisch als fysisch was dat slopend: elke nacht om de twee uur wakker om buiten eens te piepen hoe het weer eruit zag. Ongelooflijk tegen welke snelheid die wolken voorbij vlogen. Toen we op acht februari om twee uur opstonden keken we aan tegen een fantastische sterrenhemel. Het sein om naar de top te trekken."
Diezelfde dag om precies een minuut over half acht 's avonds stonden Olivier, Nicolas, Mike en Seán op de top. Ze kwamen er de Brazilianen tegen die ze twee weken eerder hadden ontmoet en die de berg langs de andere (makkelijkere) flank hadden beklommen.
"We waren nog maar het vierde team dat de Riders on the storm-route tot een goed einde bracht," aldus Seán Villanueva. "Voor ons was het een Duitse, een Tsjechische en een Franse ploeg al gelukt. En we konden het niet nalaten om tijdens de afdaling nog een paar bijkomende pistes te beklimmen. Zo zijn we erin geslaagd om in anderhalve maand Chili tot drie routes te beklimmen. Gewoon omdat we gek zijn van klimmen."

Rotsklimmers
"Het was de allereerste keer dat we met sneeuw en ijs te maken kregen. Eigenlijk zijn we geen echte alpinisten. We zijn in de eerste plaats bergbeklimmers. En we doen alles met de blote handen."
"We begonnen onafhankelijk van elkaar te klimmen in de zaal, stapten vervolgens over naar de rotswanden en nu dus naar het hooggebergte. De Everest? Nee, dankjewel. De Himalaya is niet ons doel. Dat gebergte spreekt tot de verbeelding, maar daar is het vooral de extreme hoogte die speelt. Terwijl wij meer gelokt worden door de moeilijkheidsgraad van de beklimming zelf. We zijn rotsklimmers. Rotsklimmers of alpinisten, ieder zoekt gewoon op z'n eigen manier z'n limieten op."

"De Mont Blanc, daar is niks aan," stelt Philippe Ceulemans, tijdens de Patagonië-tocht fotograaf-van-dienst en zelf ook een geoefend klimmer. "Echt, dat is gewoon een autostrade naar boven. De bergen rond de Mont Blanc zijn stukken interessanter." Ceulemans trok ook in de Andes parallel met z'n maten de bergen in. Zo kon hij vanop andere flanken de vier klimmers op beeld vastleggen.
"Maar op sommige momenten was het echt zoeken. Telelens wijd open, digitale zoom erbij en dan in de verte een paar puntjes tegen een rots ontdekken. Dat was kicken."
Zelf hadden de klimmers ook drie Casio-cameraatjes bij en werd er behoorlijk wat gefilmd. Dat moet in het najaar een adembenemende documentaire opleveren en ook aan een boek wordt druk gewerkt.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Sport

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni