Sportcolumn David Steegen: Chelsea's huurlingen

De FA Cup is de moeder aller voetbalwedstrijden. De eerste vond plaats in 1871, 24 jaar voor de oprichting van de Belgische Voetbalbond.

De strijd om de Engelse beker is de oudste officiële voetbalcompetitie op aarde. Het toernooi legde de regels van het voetbalspel definitief vast. De stroming die niet akkoord ging met het verbieden van hacking - een onstuimige vorm van tackelen met de lendenen - en met het verbod om de handen te gebruiken, kwam met een eigen sport: rugby.
Vandaag, zaterdag 30 mei 2009, ben ik erbij. Chelsea FC-Everton FC. Een jongensdroom wordt werkelijkheid.

Sommige dagen staan voor eeuwig in het geheugen gegrift. De dag dat ik Stefan Himpe tegen het lijf liep, is zo'n dag. De man is groot in woord en daden, van gestalte ook. Een Bruggeling, een voetbalman. Hij leeft en woont in Londen, de hoofdstad van alles. Financieel directeur van een werelds bedrijf en abonnee van Chelsea, zijn grote liefde. Hij ziet de lichtmasten van het sta­dion vanuit zijn slaapkamer. Stefan slaapt altijd goed. Een ware voetbalman, lid van de algemene vergadering van Club Brugge. Het zij hem vergeven. Ik ben hem eeuwig dankbaar, hij heeft voor de kaartjes gezorgd.
Het is een speciale wedstrijd. Er voetbalt een Brusselaar mee. Marouane Fellaini, ontdekt door Johan Boskamp, is een superster in Engeland. Everton FC is een stevige subtopper van de Premier League, misschien wel de mooiste clubcompetitie van Europa. De ploeg uit Liverpool leeft wat in de schaduw van Liverpool FC, dat zich ooit afscheurde van Everton FC. Fellaini is de derde Belg die het heilige gras van Wembley mag betreden: Nico Claesen (Tottenham Hotspur) en Philippe 'The Prince' Albert (Newcastle United) gingen hem voor.

Vandaag ben ik erbij. Ik kom helemaal opgewonden op de afspraak, in Eelbrook Common, het park tegenover het huis van Stefan. Hij heeft tachtig worsten laten bakken, er is een grote pot bonen in rode saus, het bier (Stella Artois) staat koud. Hij zit zielsgelukkig aan de rand van een zelfaangelegd voetbalveldje. Na een uur heb ik me in het zweet gewerkt tegen twee jongetjes in Chelsea-shirts. Busje komt zo. Samen met zijn vrienden heeft Stefan een open bus geregeld. Ik ken er een paar van eerdere Chelsea-wedstrijden. Andrew, de broers Nico en James G., Rupert - die erg op de Little Britain-acteur David Walliams lijkt -, James L. Vandaag zijn we met een dertigtal. Enkele jaren geleden speelde Anderlecht thuis tegen Chelsea in de Champions League. Het gezelschap was een dag lang mijn gast. 's Middags tafelen in de Pré Salé aan de Vlaamsesteenweg, dan naar de wedstrijd en een hele nacht verbroederen in La Coupe, het supporterscafé van Michou. Hun beste verplaatsing aller tijden, beweren ze nog steeds.
De open bus komt helemaal uit Birmingham. Hij moest blauw en wit zijn. Rond de middag vertrekken we voor de korte trip naar Wembley. Nu ja, kort: we doen er anderhalf uur over om van Zuidwest-Londen naar Noordwest-Londen te rijden. Alle Chelsea-liedjes passeren de revue. Feest in de stad. De bus doorkruist wijken die geen toerist ooit zal zien. Kuregem is residentieel in vergelijking met Little Africa, Little Hindustan en Little Jamaica. We zingen onze kelen schor en krijgen respons: middelvingers en applaus.

Dan zijn we er. Wembley. De voetbalkathedraal. Misschien wel het mooiste stadion ter wereld. De eerste supporters van Everton wandelen zwijgend naast de bus. Aan de pubs voor het stadion staan ze met honderden, waarschijnlijk duizenden, samen. Een indrukwekkend leger Scousers, de bijnaam van de inwoners van Liverpool. Liverpool is voor Londenaars een stad van dieven en andere criminelen, van werklozen en hoeren. De hoofdstad van het so­ciaal profitariaat. De eerste pinten worden naar onze bus gegooid. "You nicked my stereo," zingen we uit volle borst. De Evertonians antwoorden met een raak "Chelsea rent boys" ('Chelsea huurjongens'), doelend op de nieuwe, opportunistische supporters die sinds de grote successen Chelsea hebben vervoegd.
Duizenden Fellaini-pruiken. Een Belg die Engeland beroert. Op een Chelsea-bus verderop in de file zie ik een tiental elektrisch blauwe pruiken als ironisch antwoord op de Fellaini-gekte. Bussen en wagens van beide clubs staan kris-kras door elkaar op het megaparkeerterrein. Dit loopt fout, denk ik. Beeld u het Koning Boudewijnstadion in met supporters van Anderlecht en Brugge die samen naar de wedstrijd trekken. Broederlijk zal het nooit zijn. Toch gebeurt er niets, buiten wat over-en-weer gezang.

In het stadion klinkt religieus de hymne van de FA Cup, 'Abide with me'. Het gaat door merg en been. Ik ben erbij. "Puur geluk," fluistert Stefan. Leden van de Britse koninklijke familie en Kofi Annan, oud-secretaris-generaal van de VN, zullen straks de Cup aan de winnaar overhandigen. Kofi Annan. De campagne om het WK 2018 binnen te halen, draait al op volle toeren. Ik vraag me af wie wij, Belgen, moeten uitnodigen als tegenzet.

De Fransman Louis Saha, Everton, scoort al na 25 seconden. Het snelste finaledoelpunt aller tijden. Het verpulvert het record van Bob Chatt (Aston Villa-West Bromwich Albion 1895) met vijf seconden. De wedstrijd staat in vuur en vlam. Chelsea drukt en blijft aanvallen. Halfweg de eerste helft maakt Didier Drogba prachtig gelijk.
Marouane Fellaini is de beste man op het veld. Daarover is iedereen het eens. Hij is overal. De tweede helft is helemaal voor de Londenaren. De beslissing valt in het laatste kwartier, als Chelsea's über-held Frank Lampard prachtig de winnende goal binnenschiet. 45.000 Chelsea-supporters gaan uit de bol. Lampard jr. draagt het doelpunt op aan zijn vader, door zoals hij te juichen toen hij in 1980 de winning goal scoorde, ook al tegen Everton (weliswaar in een halve finale). Traditie is een Engels begrip.

Mannen met een heel hoge BMI en veel tattoo's krijgen tranen in de ogen. De verliezers moeten 107 treden op klauteren om hun medaille op te halen. Het volledige stadion applaudisseert. Daarna volgen de winnaars. Chelsea-captain John Terry buigt eerbiedig voor de royals en Annan, om dan het kleinood eindelijk in de lucht te steken. Het stadion ontploft andermaal. Na meer dan een halfuur eerbetoon keren we zingend terug naar de bus.

De triomftocht naar West-Londen is onvergetelijk. Zingen, zingen en nog eens zingen. Rupert, de Little Britain-man, zegt plots stoïcijns, zoals alleen Britten dat kunnen: "Look David, on your right: scum. Let's sing" ('Kijk, David, rechts van je: tuig. Laten we zingen'). Een groepje jonge Everton-supporters steken hun middelvinger naar ons op en gooien met glazen flessen. De bus heft ineens "Does the social know you're here?" aan ('Weet het OCMW dat u hier bent?'). Uit volle borst. Stammenoorlog. Rupert lacht.

Het is goed geweest. De beste was een Brusselaar, geboren in Etterbeek. De club van mijn beste vriend heeft gewonnen. Een hele dag voetbal en voetbal en voetbal. Ik, die andere Brusselaar, was erbij. Chelsea rent boy of niet.