Sportcolumn David Steegen: De revanche

Vorige maand werd het wereldrecord van de langstdurende wedstrijd aller tijden gebroken. Leeds Badgers won de wedstrijd tegen de gastheer, Bristol Academy. Eindstand: 285-255, of 24 wedstrijden van negentig minuten aan elkaar sjotten voor het goede doel. De topschutter trapte 75 doelpunten in de netten in de 36 uur durende wedstrijd.

De voetbalmarathon was aan strenge regels onderworpen. Zo mochten de spelers elk uur maar vijf minuten pauzeren. Eén week voordat het uitputtende voetbalrecord gebroken werd, organiseerde de zaalvoetbalclub Lionhearts uit Leeds een gelijkwaardig initiatief. 25 uur zaalvoetballen tegen Bravehearts. Lionhearts haalde het met 179 doelpunten verschil (502-323).
Ik huiver. Dit soort initiatieven zijn de nachtmerrie van elke parkvoetballer. Eindeloze, nooit uitgespeelde wedstrijden. Als kind deed ik niets liever dan partijtjes spelen, vooral tijdens de zomerstop. Als dan de trainingen bij de club herbegonnen, was meteen te merken wie een maand lang buiten had gevoetbald.

De straatvoetballers van Scup Jette liepen voorop tijdens de duurlopen in het Laarbeek- of Dielegembos. Zalig, ploegjes maken en in één dag volledige Europa Cups of wereldbekers spelen. "Wij zijn Inter en jullie FC Nantes."

Elke deelnemer vertegenwoordigde een bekende voetballer. Een dag lang aangesproken worden als 'Steve' (naar de Schot Steve Archibald van FC Barcelona), als 'Rabah' (naar de Algerijn Rabah Madjer van FC Porto) of als 'Diego' (voor de meest zelfbewuste jongens onder ons).
De jaren 1980. Iedereen deed mee. De slechtsten vielen vanzelf af. Als een club uitgeschakeld werd, door verlies of omdat sommigen thuis moesten gaan eten, dan recupereerden de winnaars de beste spelertjes bij de verliezers. De competities begonnen soms met ploegjes van drie tegen drie en eindigden regelmatig in het halfdonker met een spannende finale Bordeaux-PSV met twee ploegen van elf spelers.

De regels veranderden onderweg. Met of zonder vliegende keepers, 'drie corners = penalty' (van ver zonder keeper in een klein doel, of met doelwachter in een grote goal). De sfeer was meestal goed, maar soms - heel soms - was er ruzie. Die ruzies werden door de groep spontaan gecorrigeerd of uitgevochten. Er is niets eerlijkers dan de wet van de kleedkamer. Een stampvoetende moeder die haar zoon opeiste, werd zo lang mogelijk straal genegeerd, tot zoonlief naar huis gesleurd werd.
In de zomertijd ontstonden ook heuse wijkploegjes. Wij speelden thuis in het Boudewijnpark van Jette en voetbalden al eens uit op het grasveld tegenover de Delhaize van de gelijknamige wijkploeg van de Cité Modèle, hogerop in de gemeente. Goed, kort gemaaid gras daarboven.
De wedstrijden waren nooit uitgespeeld. Er was altijd een reden om verder te voetballen: de eerste met drie overwinningen op rij is kampioen; de eerste die tien doelpunten maakt, wint. Ook die regels werden onderweg aangepast om het voetbalorgasme zo lang mogelijk te laten duren.
Voetballers kwamen en gingen, omdat ze met de ouders op vakantie moesten. Droef in de auto zitten, op weg naar Italië met vader, moeder en zus, omdat ik de revanche van de Jetse versie van de Engelse Cup Final miste.

Vrijdag, voor de ontknoping van de Jupiler League, heb ik gebeden dat er geen testwedstrijden kwamen tussen RSCA en Standard. Het is tijd voor vakantie.