Sportcolumn David Steegen: De skinhead van Stamford Bridge

Op 20 april was ik op Sclessin. Ik heb de oververdiende negende titel van Standard Club Luik op de eerste rij beleefd. De schande van de achtste (remember Waterschei van 1983) wordt weggespoeld met een indrukwekkend en oprecht volksfeest.

Drie jaar geleden was ik in Londen voor de kampioenenviering van Chelsea FC. De vorige dateerde van een halve eeuw eerder. De ontlading begint rond tien uur 's ochtends in The Wheat­sheaf, een Chelsea-pub in Fulham. Veuve Clicquot en English breakfast. Grootvaders, vaders en kleinzonen vallen elkaar in de armen. Er wordt gezongen en blijmoedig luid gediscussieerd. Enkele uren later zakken we massaal af naar Stamford Bridge, het stadion van Chelsea. Mijn beste vriend woont in Londen en is helemaal blue. Collectief genot. Hij meer dan ik. Chelsea is 'zijn' club. Ik kijk ernaar en beleef het zoals het hoort. Respectvol, mij lavend aan het geluk van mijn dierbare vriend en de fans. De wedstrijd is een langgerekte huldiging zoals alleen Britten het kunnen. Elke speler wordt passend geëerd. Elk zijn eigen lied. José Mourinho, de trainer, wordt bezongen op de tonen van 'La donna è mobile'.

Naast mij staat een indrukwekkende vijftiger, groot, kaal, een tattoo van de club in zijn nek gegrift, bomberjack en bierbuik. De tranen stromen geruisloos van zijn wangen. Hij staart voor zich uit. "Ik dacht dat ik dit nooit meer zou meemaken," fluistert hij ongevraagd zonder ons aan te kijken. Clubliefde, zuiver voetbalgeluk.

De Belgische media wijden de hele week het grootste deel van de berichtgeving aan de kersverse kampioen. De hype ontspoort. Standard champion, voor de eerste keer in 25 jaar. We zullen het geweten hebben. De premier, de vice-eerste minister, de andere vice-eerste minister en een Waals minister staan dagenlang op de eerste rij te kirren. De kampioen wordt in de ambtswoning van de premier gehuldigd. Politieke recuperatie.

Donderdag breng ik een laatste groet aan de grootste voetbalpersoonlijkheid van het land. De begrafenis van Constant Vanden Stock verloopt waardig. Honderden supporters, clubiconen als Jan Mulder en Swatje Vander Elst en zoveel anderen zijn er in alle stilte bij. Marc Degryse vertelt me hoezeer hij Vanden Stock bewondert. Authentiek.

Daar komt het gemeentebestuur aan. De eerste schepen trekt een troosteloos droef gezicht. De man is een notoir tegenstander van het nieuwe stadion en van de modernisering van Neerpede, het jeugdcentrum van paars-wit. Fabrice Cumps is een partijgenoot van 'Rouche' Michel Daerden. Hun partij drukte er voor 500.000 euro belastinggeld door voor de bouw van de vandaag zo geroemde Luikse voetbalschool Centre Louis-Dreyfus en de bouw van het nieuwe stadion in Luik krijgt ook hun zegen - en financiële steun.
Geef mij maar de skinhead van Stamford Bridge.