Sportcolumn David Steegen: Het huwelijk

David Steegen
© Brussel Deze Week
29/05/2009
Een heel goede vriend trouwt met een meisje van Mol. Giovanni is een Belgische Italiaan, twaalf broers en zussen. Zijn vader verliet Lombardije om in Genk te gaan werken. Onderweg, in de trein, leert hij zijn toekomstige echtgenote kennen.

We hebben een vergelijkbare achtergrond. Giovanni kwam jaren geleden in Brussel studeren en bleef plakken. Hij heeft al jaren een seizoenskaart van RSC Anderlecht. We rijden twee­wekelijks samen naar het stadion met de Vespa.
Na veertien jaar gezinsgeluk beslist hij de moeder van zijn kinderen te huwen. Het trouwfeest vindt plaats in Toscane, na het voetbalseizoen. Spe­ciaal zo gepland om geen thuiswedstrijd van Sporting te hoeven missen. Voor de tweede maal in de geschiedenis van het Belgisch voetbal zullen testwedstrijden over het kampioenschap beslissen. Net nu, tijdens het huwelijksweekend. Ik ben eregast en moet voorrang geven aan de vriendschap.
Ondanks de Toscaanse zon, de onwezenlijke schoonheid van Montepulciano en omstreken en het fijne gezelschap, is de avond van de heenwedstrijd een ware marteling. Ik ben er niet bij. Veertienhonderd kilometer scheiden ons van de Theo Verbeecklaan.
Telefoon, sms en internet verschaffen informatie. Virtuele beleving is een marteling. Het duel laat niemand onberoerd, zelfs de aanwezige voetbalhaters en de Italianen die sinds de heldendaden van Enzo Scifo geen voeling meer hebben met ons voetbal, leven - na enige duiding - intens mee. Moeilijk is het niet, Italië is een sportland bij uitstek. De cultus van de overwinning is de Italiaanse samenleving eigen. De tweede plaats telt nooit.

Twee dagen na de heenwedstrijd en een dag na het huwelijksfeest voetbalt de Belgische delegatie tegen een lokale club. Het stadionnetje van Foiano della Chiana, een kleine gemeente van negenduizend inwoners in de provincie Arezzo, baadt in een schroeiende zon. De ligging is idyllisch. Prachtige bomen omzomen het goed onderhouden veld. De betonnen tribune is mooi geschilderd in de clubkleuren, geel en donkerrood. Sangue e oro.
Wij, de Belgische gasten, spelen in de officiële uitrusting van paars-wit. We worden hartelijk ontvangen. De hymne van de Champions League schalt schel door de krakende luidsprekers als blijk van gastvrijheid. Mijn voorouders verstaan de kunst van de verpakking. Ik denk even niet meer aan de terugwedstrijd Standard Luik-RSC Anderlecht.

We winnen op strafschoppen. De winst is onverdiend. Met zuiver Belgisch betonvoetbal houden we de Italianen op afstand. Een gunstige voorbode voor paars-wit? Na de gezellige wedstrijd begint de beslissende terugwedstrijd opnieuw door mijn hoofd te spoken. Ach, de bruid en bruidegom zijn gelukkig, dat neemt niemand hen nog af. Mij ook niet.

De volgende dag landen we enkele uren voor de clash in Charleroi. Ik beslis niet naar het Constant Vanden Stockstadion te rijden, waar een groot scherm staat. Ik twijfel voortdurend. Twintig minuten voor de wedstrijd spring ik op de Vespa en scheur ik naar Anderlecht. Je club op verplaatsing zien voetballen op een reuzenscherm in eigen stadion is onwezenlijk. Collectieve beleving op afstand. De bruidegom is in Italië gebleven. Mijn sms 'Standard is kam­pioen' blijft onbeantwoord. Een pint later spring ik op mijn Vespa en keer ik terug naar huis. Volgend jaar beter.
Het was goed in Toscane.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Sport

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni