Sportcolumn David Steegen: Tony and Lily

Tony Adams, Captain of England and the Arsenal . 668 wedstrijden voor Arsenal FC en 66 caps voor de nationale ploeg. Hij is te gast in het Constant Vanden Stockstadion voor de thuiswedstrijd tegen RSC Charleroi. De baas vraagt me hem op te vangen. Voor Anderlecht werken heeft zo zijn voordelen.

Ik wacht hem, zijn hoogzwangere echtgenote en een vriend twee uur voor de wedstrijd op. Daar staat hij, rijzig, bij de statige hoofdingang van de club. Strak in het pak, de vleesgeworden elegantie. Op het voetbalveld was hij staalhard. We gaan naar boven, naar de loges; een enkeling herkent hem. Vooral onze suppoosten, de oude mannen die bijna belangeloos op wedstrijddagen voor de club werken, beseffen dat het om een grote persoonlijkheid gaat. Kenners, stuk voor stuk. Wise old men .

"Monsieur David, ce n'est pas le joueur anglais? Allei, oe uut'em wèèijal?" fluistert er eentje als we langskomen. Ik meld hem dat het wel degelijk om Tony Adams gaat. Ik vertel Adams het voorval, hij keert op zijn stappen terug om de zaalwachters glimlachend de hand te schudden. Klasse.

We dineren met z'n vieren. Ik laaf me aan zijn talloze grote en kleine verhalen, ik vertel hem over paars-wit, de traditie en het palmares. Adams is goed geïnformeerd. Hij raakt geen druppel alcohol aan. De drankduivel heeft hij jaren geleden afgezworen. Hij schreef er zelfs een ontwapenend boek over, Addicted . Tony Adams is niet flauw. Een echte man.

Tien minuten voor de aanvang van de wedstrijd escorteer ik het gezelschap naar de eretribune, waar ik Adams voorstel aan de voorzitter. Voetbalmannen onder elkaar. Ik neem afscheid. In de spelerstunnel staat de nationale hockeyploeg U18 jongens zenuwachtig te wezen. RSC Anderlecht brengt hulde aan de Europese kampioenen (juli 2009).

Lang na de wedstrijd wachten Tony Adams en gezelschap me nog even op om afscheid te nemen. Maandagmorgen tref ik een bericht in mijn mailbox. Een bedankje van Tony Adams. "Thank you very much for your hospitality on Satur­day. (...) RSC Anderlecht reminded me of the Arsenal - great integrity, high standards and understanding of the game and care for your staff (...). What a club to work for," schrijft hij. Vanaf nu is het Sir Tony Adams. Ik heb de mail een aantal keer afgedrukt, nu nog een gepast lijstje vinden.

Enkele dagen later vertrekken we naar Timisoara, de hoofdstad van het verzet tegen dictator Ceausescu in 1989. De laatste Roemeense club van verloren zoon Alin Stoica. Als beloofd spelen we met een piepjonge ploeg. Chris­tophe Dian­dy, 20, Senegalees en pas tien maanden bij de club, begint. Hij heeft tot dusver zes minuten in het fanion team gespeeld. Diandy is leergierig, lief en bescheiden. Een ander lichtpunt is de invalbeurt van Nemanja Rnic, al enkele keren door vriend en vijand verguisd. De meegereisde medewerkers zijn gelukkig in zijn plaats. Hij glimlacht als ik het hem vertel. Ondanks alles verliezen we twee kostbare punten. Na de match krijgt paars-wit een staande ovatie van de Roemeense supporters.

Vrijdagavond, enkele uren na de terugkomst uit Roemenië, maak ik mijn hoofd leeg in de Lotto Arena, in het Lange-Wapperloze Antwerpen. De stad die steeds sterker is dan de hogere macht. De dochter van enfant terrible , komiek, fanatiek Fulham FC-supporter en acteur Keith Allen ( Trainspotting , Robin Hood ) treedt op. Ik hou van Lily Allen. Ongedwongen, grappig, stout en zelfbewust. Ze eindigt met haar hitje 'Fuck you'. Ze was beter naar Brussel gekomen.

Van Tony naar Lily, het is maar een kleine stap.

:: David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht