Sportcolumn David Steegen: Voetbal in de hoofdstad

Chelsea FC-Liverpool FC, de terugwedstrijd van de halve finale van de Champions League. De heenwedstrijd eindigde op 1-1, met een late owngoal van de Noorse Liverpool-verdediger John Arne Riise. Noorse voetballers, geen enkele heeft me ooit kunnen bekoren, en Ole Martin Arst al helemaal niet.

Rosse Riise staat bekend om het uitlekken van zijn loonstrookje (120.000 euro per week) en de publicatie van naaktfoto's, ook al gelekt door een voormalig en erg kwaad lief.

Chelsea staat voor de glamour van de wereldstad Londen. Licht arrogant, op z'n minst zelfbewust. De club van de wereldberoemde kapper Vidal Sassoon. Selfmade man, rasechte Londoner. Hij geniet in Los Angeles van zijn imperium.

Liverpool FC is een volksclub, vermaard om de evergreen 'You'll never walk alone'. De havenstad stond in vroeger jaren ook geboekstaafd als een oord van verderf, beheerst door dieven, ander tuig en een hoge werkloosheid. Een soort Charleroi, Napels of Marseille met een palmares. The Reds hebben een enorme aanhang in binnen- en buitenland.

Evenveel mensen haten de club. De aversie wordt ingegeven door onoverwinnelijkheid in de jaren 1970 en het wangedrag van de fans. Vier jaar na het Heizeldrama in 1985, waar Liverpool-hooligans verantwoordelijk waren voor de dood van 39 gewone fans, ging de club bijna ten onder aan de tragedie van Hills­borough.

Het stadion van Sheffield Wednesday is op 15 april 1989 het decor van de halve finale van de FA Cup tussen Liverpool en Nottingham Forest. Op het einde van de eerste helft wordt de wedstrijd gestaakt. Honderden Liverpool-fans worden verpletterd achter het doel. De politie weigert de hekken te openen. Slecht politiebeheer en het agressieve gedrag van de eigen Liverpool-aanhang zorgen voor de dood van 96 Liverpool-supporters.

Het Heizeldrama zal ik ze nooit vergeven. 23 jaar later sta ik in de White Horse, een pub in Fulham, met mijn goede vrienden, hopend op de uitschakeling van Liverpool. De middag begint rustig, tegen de vooravond breekt het gezang los. Humor en traditie. "Sign on, sign on, with a pen in your hand, you'll never get a job" (op 'You'll never walk alone'). De clubs spelen voor de derde maal een halve finale in de Champions League tegen elkaar. Tot nu toe trok Liverpool aan het langste eind. We bezoeken het laatste café voor de wedstrijd: de pub waar Chelsea FC gesticht werd. De kelen worden gesmeerd met nog meer bier en gezang.

Het is tijd om te gaan. Na twee uur voetbal en veel dramatiek davert Stamford Bridge op zijn grondvesten. The Reds druipen af. We zingen en drinken nog urenlang, in groep, verbonden door een onbeschrijfelijk en universeel stamgevoel. Dan gaan de pubs onherroepelijk dicht en belanden we in de kelder van een Italiaans restaurant. Voor ons wil de Napolitaan zijn zaak nog even illegaal openhouden. Terwijl we ons laven aan bier en aan de heruitzending van de triomf op een al even illegaal binnengehaalde Italiaanse onbetaalde betaalzender, genieten we van heerlijke pasta. Come a casa.

Voetbal in een hoofdstad is altijd beter dan elders.