'Leopold café presse': Voor de vorm

Leopold Café Presse bezet het uiteinde van de Barastraat in Anderlecht. De vorm mag dan al de ogen uitsteken, wat de inhoud betreft blijven we toch wat op onze honger zitten.

De artistieke praktijk kan zich vrijheden veroorloven die voor andere domeinen ontoegankelijk blijven. Dat is misschien onrechtvaardig, maar het is wat het is. Neem bijvoorbeeld de conceptuele kunst, die de superioriteit van het idee op de tastbare werkelijkheid voorstaat. Die stroming heeft zonder enige twijfel meesterwerken voortgebracht, van Marcel Duchamp tot Lawrence Weiner. Maar vertaald naar het restaurantwezen, dreigt die benadering op een teleurstelling uit te draaien, een marketingachtige ijdelheid.

Die gedachte doorkruiste ons hoofd toen we een bezoek brachten aan Leopold Café Presse, dat enkele maanden geleden openging. Na er herhaaldelijk te zijn voorbijgelopen, hadden we onszelf beloofd de lucht aan de andere kant van de beloftevolle vitrine eens te gaan opsnuiven.

Het etablissement maakt samen met twee andere filialen – in Schaarbeek en Etterbeek – deel uit van een kleine keten, die toebehoort aan de ondernemer die ook al Cook & Book in Sint-Pieters-Woluwe en Tasty (in de ziekenhuizen van het Medisch Centrum Edith Cavell) uit de grond stampte.

Bij het binnenkomen word je verwelkomd door een levensgrote astronaut. De rest van het decor is net zo indrukwekkend: hoge plafonds, een oude tegelvloer, verscheiden meubilair, alomtegenwoordig blank hout…

Een rode draad viel moeilijk te ontwaren. En waarom verwijst het logo naar een wielrenner als die band met de wereld van de fiets nergens wordt verduidelijkt? Waar slaat die “presse” op als hier geen krant of magazine te koop wordt aangeboden? De indruk die overheerst is er een van opportunisme. Net zo gênant is de stoel waarop we plaatsnamen, veruit de minst comfortabele die we hier in Brussel al warm hielden.

Eten krijg je hier in de vorm van een snelle hap, dat vooral uit een koeltoog tevoorschijn wordt getoverd. Wij waagden ons aan de ‘Frenchie’-wraps (€6,50). Heel basic, met brie, honing en noten. De drankenkaart bood tot onze teleurstelling enkel het gamma van de Moortgat-brouwerij aan (Duvel, Vedett, Chouffe…). Vreemd in een stad waar artisanale topbrouwers opnieuw thuis zijn. Een nagerecht was er in de vorm van vanillewafels van bij Nihoul (€3). Correct, maar ook niet meer dan dat. Om kort te gaan: niets prikkelt ons om hier nog eens over de vloer te komen.