© Saskia Vanderstichele

Enfant terrible: Bernadette Mergaerts

Bettina Hubo
© BRUZZ
15/02/2017

"Mensen zeggen dat ik goed kan kijken. Wellicht komt dat omdat ik als kleutertje al voor een Brueghel of een Miro werd gezet”

Ik fotografeer al sinds mijn tiende. In het begin was dat met een Kodakske of een iets beter apparaat van mijn grootvader of tante. Pas toen ik na mijn opleiding geografie Oriental and African Studies ging studeren in Londen, kocht ik mijn eerste echte toestel.

Terug in Brussel volgde ik een cursus fotografie en is de passie echt begonnen. Met vrienden trok ik elk jaar naar de Mois de la Photo in Parijs. Het meeste heb ik mezelf aangeleerd, zowel technisch als inhoudelijk. Ik heb heel lang analoog gewerkt, in zwart-wit ook. Het ontwikkelen gebeurde thuis in de badkamer.

Ik heb een nogal gevarieerde carrière achter de rug, maar fotografie, geografie en mijn liefde voor verre landen waren altijd wel ergens aanwezig. Ook toen ik bij Apple werkte. Ik zat er in de computerverkoop, maar kon veel reizen. Nadien ben ik op de communicatieafdeling van de VUB terechtgekomen, waar ik de foto’s maakte voor de brochures en de website.

Mijn volgende carrièreswitch was een beetje vreemd. Hoewel ik in die tijd amper de namen van de ministers van de verschillende regeringen kende, ging ik werken op het kabinet van toenmalig premier Elio Di Rupo. Ik was er protocol officer, organiseerde de reizen van de premier en ontving de buitenlandse delegaties. Ik moest alles documenteren: foto’s maken van alle bezoeken. En de geografie kwam eraan te pas, omdat ik bij alle bezoeken vooraf toch even de gebruiken en karakteristieken van het land in kwestie bestudeerde. In drie jaar tijd hebben we zestig reizen gemaakt.

Na de verkiezingen van 2014 was het afgelopen en had ik geen job meer. Toen besliste ik om helemaal voor de fotografie te gaan. Ik werk nu één dag per week in een kunsthogeschool en maak fotoreportages voor bedrijven.

Daarnaast heb ik mijn eigen projecten. Mijn squares, zoals ik ze noem. Vierkante foto’s, meestal dertig op dertig, zonder kader. Als kind had ik al een zwak voor vierkante beelden. Enkele jaren geleden kreeg ik van mijn oude moeder een iPhone cadeau. Die staat nu altijd in de squarestand. Ik loop langs de straten en druk af, zonder inzoomen. Ook de hele verwerking gebeurt met de iPhone: lichter, donker, meer contrast, een filter. Maar nooit knippen, ik herkadreer nooit.

Ik heb intussen vijf boekjes gemaakt met squares. Vaak zijn het beelden van op of rond het Flageyplein, de buurt waar ik al veertig jaar woon. Soms van verder, Grimbergen, waar ik opgegroeid ben, Oostende, of nog, Mallorca, mijn tweede thuis.

Een van de boekjes bevat alleen foto’s van het Brusselse openbaar vervoer: in de tram, bij de metrohalte, in een bushokje. Ik ben zelf een fervente gebruiker van het openbaar vervoer. Mijn favoriet is tram 81.

Ook in mijn foto’s zie je de geograaf. Er zit veel natuur in mijn beelden, bloemen, wolken, zand, maar ook architectuur, gebouwen of details van muren. Mensen zeggen dat ik goed kan kijken. Ik denk dat dat komt omdat ik als kleutertje al meegenomen werd naar musea waar ik voor een Brueghel of een Miro werd gezet.

Eind vorig jaar heb ik voor het eerst geëxposeerd. Ik werd 58 en heb 58 squares opgehangen in een voormalige fotogalerij. Het was heel spannend, maar ik heb de smaak te pakken. Binnenkort trek ik met mijn werk naar Frankrijk, Spanje en Griekenland.

Bernadette Mergaerts (58) is geografe en fotografe. Ze werkte na haar studies achtereenvolgens in de IT-sector, op de communicatieafdeling van de VUB en als protocol officer op het kabinet van premier Elio Di Rupo. In 2014 besloot ze zich helemaal aan de fotografie te wijden.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: culture

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni