Een 42-jarige soldaat met een ernstige posttraumatische stressstoornis wordt na jaren ontslagen uit het ziekenhuis. De terugkeer naar zijn appartement in Istanboel is geen feest.
De eenzaamheid weegt, zijn ex-vrouw en dochter staan niet te springen om het contact te herstellen. Ook zij zijn bezwaard door het verleden. Een herfststemming – de kille, vermoeide variant, niet de ‘wat zijn die gekleurde boombladeren mooi’-variant – past bij Blue silence, de eerste langspeelfilm van Bülent Öztürk.
Twintig jaar geleden wisselde hij Turks-Koerdistan in voor België en bekwaamde hij zich aan het RITCS in filmregie. Öztürk overhaast niets en vertrouwt op een uitgekiende combinatie van beeld, geluid en de gezichtsuitdrukkingen van zijn acteurs om zijn droevige verhaal verteld te krijgen.
Een intiem relaas over een conflict zonder winnaars, over een oorlog die blijft woeden, ook al ben je vele maanden en kilometers verwijderd van de plek van de gruwel, en over het leven dat niettemin verder gaat. Zonder grote gebaren maar ook zonder aarzelen legt Blue silence de vinger op een wonde die Turkije weigert te zien, waardoor ze ettert in plaats van te genezen.
> Blue Silence. BE, dir.: Bülent Öztürk, act.: Teoman Kumbaracibasi, Roda Canioglu, Korkmaz Arslan
Lees meer over: Film
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.