Honey (Bal) won vorig jaar de Gouden Beer op het festival van Berlijn. Mogelijk betrof de bekroning ook twee eerdere films van de Turkse regisseur Semih Kaplanoglu. Honey (Bal) sluit een trilogie af over ene Yusuf uit een dorp in Anatolië.

In het in Cannes voorgestelde Egg (Yumurta) is Yusuf een volwassen dichter. In het in Venetië voorgestelde Milk (Süt) een student die nog bij zijn moeder woont en in Honey een zesjarig kind. Die kleine jongen verliest zijn vader na een ongelukkige val. Dat verleidt de regisseur niet tot melodramatische scènes.

Liever toont hij hoe de afwezigheid van de vader weegt op het dagelijkse leven van de jongen en zijn moeder. Vermoeden we. Want Kaplanoglu maakt het de kijker niet gemakkelijk. Niet alleen moet hij voor het grootste deel zelf betekenis geven aan de beelden. De veeleisende film is erg traag en er kan zelf geen beetje muziek af. Wat meer honing had van ons gemogen.

Aan de beste bedoelingen van Kaplanoglu moet niet getwijfeld worden. De dichter streeft een spiritueel realisme na en gunt elke beeld de tijd om door te dringen. Nog meer dan in Egg worden we getrakteerd op een verglijden van droom en werkelijkheid en sterke beelden van de natuur in al haar gevaarlijke pracht. Vooral de bomen kunnen de geduldige kijker naar een contemplatieve gemoedsgesteldheid leiden.


Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni