The King’s Speech

M-m-m-mogen we een paar kanttekeningen plaatsen bij de enorme bijval en de vele prijzen en Oscarnominaties voor The king’s speech? Kwestie van een oerdegelijk kostuumdrama niet over het paard te tillen. Colin Firth is voorbeeldig als de prins die in 1936 tot koning gekroond wordt van het Verenigd Koninkrijk en graag van zijn gestotter af zou raken, aangezien toespraken tot het takenpakket behoren.

Maar in A single man was Firth onvergetelijk. Twee, 't is maar dat u het weet, de scenaristen hebben van hun recht gebruikgemaakt om te dramatiseren en historische feiten naar hun hand te zetten. De royalistische film is niet geschikt voor de lessen geschiedenis over de houding van het Britse koningshuis tegenover de dreiging die het Duitsland van Hitler vormde.

Over de zeer traditionele stijl geen kwaad woord, want The king's speech schiet zijn doel niet voorbij. Je leeft mee met de stotterende toekomstige koning. Vooral de sluwe afwisseling tussen private en publieke kwesties, de strijd van een stotteraar en de politieke turbulentie, zorgt ervoor dat de tijd voorbijvliegt.

Prachtig uitgespeeld is het contrast tussen de stijve, door de familie en tradities versmachte troonopvolger en de onorthodoxe Australische spraaktherapeut (Geoffrey Rush in zeer goede doen) bij wie hij te rade gaat. The king's speech is conventioneel maar zeer onderhoudend.