O estranho caso de Angélica

Naar mijn goesting wordt Manoel de Oliveira net iets te vaak opgevoerd als zonderling: de Portugees heeft 103 winters achter de rug en dat belet hem niet na elke film gewoon aan de volgende te beginnen.

O estranho caso de Angélica is niet de moeite omdat betovergrootvader achter de camera stond. Het werk staat volledig op eigen benen, méér nog: het laat zich niet in een vakje stoppen of bijbenen. We zouden liegen als we schreven dat we doorgronden wat De Oliveira precies wil zeggen met deze toch vrij zonderlinge film. Dat is wellicht ook de bedoeling niet. Met opzet laat hij de toeschouwer veel ruimte voor interpretatie. Of moet dat zijn: 'ruimte voor mijmeringen'? Maar laten wij niet mysterieus doen, dat doet De Oliveira met véél meer finesse.

De grote lijnen kunnen we u meegeven. In de Douro-vallei tijdens de jaren 1950 wordt de Joodse Isaac gesommeerd om een portret te maken van de bloedmooie bruid die vlak na het huwelijk overleed. Terwijl hij de foto neemt, opent ze haar ogen en lacht. Ze zal de rest van zijn leven door zijn hoofd spoken. Het is vrij evident dat liefde, kunst en de dood belangrijke thema's zijn. Maar daarna is het aan u om uw weg te zoeken in de magisch-realistische wereld die De Oliveira oproept. Geen ervaring die je omverblaast, eerder een ongewone, rustgevende wandeling die je je niet beklaagt. Manoel, laat de volgende film maar komen.