Een spoedarts ruilt de grootstad in voor een dorp om meer tijd voor zijn gezin te hebben. Hij ziet dode patiënten. Zijn vrouw is getraumatiseerd door de gruweldood van haar zus. Ze ruziën over de beste manier om hun dochter te vertellen dat haar favoriete kat is doodgereden door een van de voorbijrazende vrachtwagens. De buurman stelt voor om de kat te begraven op een lugubere plek voorbij het dierenkerkhof.
U weet hoe het afloopt als u de horrorklassieker Pet sematary van Stephen King hebt gelezen, de verfilming uit 1989 overleefde of het refrein uit de gelijknamige hit van The Ramones kent: “I don’t want to be buried in a pet cemetery, I don’t want to live my life again.”
De nieuwe verfilming is niet slecht. De acteurs zijn goed, de jump scares gedoseerd. Toch overheerst de teleurstelling omdat hier zoveel meer in zit dan een degelijke horrorfilm. Het regisserende duo slaagt er niet in om de verpletterende donkerte van het boek om te zetten.
Dit had een verscheurende film kunnen zijn over ’s mens onvermogen om de dood in de ogen te kijken en over het onheil dat we over ons afroepen als we de dood omkeerbaar maken. Een andere keer dan maar?
Lees meer over: Brussel, Film, Pet Sematary, horrorfilm, BIFFF
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.