Tully

Is dat grappig, na de bevalling van je derde kind in de steek gelaten worden door je lichaam, je levenslust, je libido, je echtgenoot en de school van je zoon die wat extra aandacht nodig heeft? Neen, maar het sombere Tully probeert er wel om te lachen. Wat moeten we anders?

In Juno bogen regisseur Jason Reitman en scenariste Diablo Cody zich op tragikomische wijze over de ongewenste zwangerschap van een tiener. In Tully doen ze hetzelfde met een moeder die van haar derde kind bevalt. Voor die zware rol rekenen ze op de actrice die schitterde in nog een derde bitter-grappige film die ze samen maakten, Young adult.

Charlize Theron verdikte en transformeerde zichzelf voor de gelegenheid nog meer dan die keer dat ze zichzelf het lichaam van de dodelijke baanprostituee Aileen Wuornos aanmat voor Monster en een Oscar won.

Haar personage Marlo is doodop na haar derde bevalling en heeft heimwee naar de vrouw die ze was toen ze nog neerkeek op moedertypes en over een afgetraind lichaam beschikte dat niet ongevraagd melk lekte. Haar omgeving lijkt de babyblues eerder te verhevigen dan af te zwakken. Haar echtgenoot laat het huishouden en de kinderzorg te gemakkelijk aan haar over. Op school doen ze moeilijk over de extra aandacht die haar zoon nodig heeft.

Moderne Mary Poppins

Enter de door haar broer betaalde kinderoppas Tully, een moderne variant op Mary Poppins die alles (maar toch vooral de schoonheid, de energie en de opstandigheid) heeft dat zij meent kwijtgespeeld te zijn. Kan ze met Tully’s hulp, inclusief seksadvies, er weer bovenop raken?

We verzwijgen hoe de film afloopt, omdat er een paar pittige plotwendingen zijn. Belangrijker is dat Tully (de film, niet het personage) de miserie van het moederschap snedig-humoristisch beschrijft zonder in platitudes of seksisme te vervallen. Het is lang niet zeker of Tully pas bevallen moeders opbeurt. Niet alle ellende wordt weggelachen. Niet alle wrang- en bitterheid wordt geweerd, en dat geeft de tragikomedie een welgekomen rondborstigheid.