Niet meer kunnen lachen is niet om te lachen, maar het leidt wel tot kluchtige situaties in het geklutste maar niet onnozele Witz. Een Franstalige actrice uit de marge – Sandrine Blancke uit Toto le héros en Sœur Sourire – loopt een hersenletsel op waardoor ze woorden verhaspelt, veel te direct is en niet meer kan lachen. Vooral dat laatste is onleefbaar.
Op aanraden van de dokters neemt ze contact op met een Vlaming met hetzelfde probleem – een rol voor Sam Louwyck uit Rundskop en Le meraviglie. Zij is zijn redding – l’union fait la force – waarna hij verliefd wordt en er zijn missie van maakt om haar weer te doen lachen.
De ontregeling van mens en maatschappij is filosofisch interessant materiaal, dat de Brusselse regisseuse Martine Doyen eerder ook al besnuffelde in het experimentele Hamsters (2016) en in Komma (2006), haar langspeelfilmdebuut, waarin Arno opstaat uit de doden.
Het non-conformisme in stijl en inhoud is zowel de sterkte als de zwakte van Witz. Tussen de vele eigenaardige, bewust ontregelde scènes bevinden er zich ook enkele die niet werken, waardoor Witz helaas aan scherpte inboet. Uit te proberen als u de eenheidsworst beu bent.
Lees meer over: Brussel, Film, review, Martine Doyen, Sandrine Blancke, Sam Louwyck, absurde komedie
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.