Hydrogen Sea pleit voor nederigheid

De groep was te afhankelijk geworden van digitale tools, verduidelijkt Seaux die demarche. “De basis van de songs legde ik altijd in het digitalemuziekprogramma Ableton. Maar het probleem is dat je dan alleen maar op dat beginpatroon kan verder bouwen. Terwijl, als je samen met mensen muziek maakt, kan je elkaar in de ogen kijken en in dialoog gaan. Dat misten we steeds harder. Als elektropopband zaten we aan een soort van glazen plafond.”
Om dat aan gruzelementen te slaan, klopten Seaux en Uçar aan bij drummer Steven Van Gelder van Tout Va Bien, STUFF.-toetsenist Joris Caluwaerts en violiste Patricia Vanneste, die u kan kennen als de ex-vrouw van Balthazar. “Het was de bedoeling om bestaande nummers onder handen te nemen, maar we eindigden met een pak nieuwe songs. Dan hebben we maar meteen een nieuw album in elkaar gebokst onder diezelfde titel.”

Was het gek om buitenstaanders in jullie creatieve cocon toe te laten?
Pieterjan Seaux: Het voelt net heel bevrijdend aan. Als anderen met nieuwe ogen kijken naar wat je doet, verrijkt dat je vocabularium.

De muziek klinkt een stuk warmer.
Birsen Uçar: Onze sound leeft meer, dat klopt. Er zit wat meer seventieszachtheid in. Dat heeft wellicht ook te maken met Oko Yono, een girlband waar ik deel van uitmaakte, samen met Patricia, Annelies Van Dinter van Echo Beatty en Myrthe Luyten van Astronaute. Een tijdelijk project naar aanleiding van internationale vrouwendag. We bewerkten nummers van de muzes van Serge Gainsbourg. Allemaal van die fluwelen seventiessongs, zoals ‘Le temps de l’amour’ van Françoise Hardy.
Seaux: De muziek uit die periode heeft altijd zo’n goeie groove. Ik ben ook gek op hun gebruik van strijkers.

De eerste song van Automata, ‘You are here’, is een fragiele ode aan “this pale blue dot”, naar de foto die ruimtesonde Voyager 1 in 1990 nam van de aarde van op 6 miljard kilometer. Onze planeet blijft jullie beroeren.
Uçar: Die song zet inderdaad de toon van het album: we willen terug naar een gevoel van nederigheid dat we kwijtgespeeld zijn. Het is toch ongelofelijk indrukwekkend om die kleine blauwe stip te zien in een zee van duisternis? Hetzelfde gevoel zit in wat de astronauten “the overview effect” noemen als ze vanuit de ruimte naar de aarde kijken.
Seaux: De mens heeft zichzelf in het centrum geplaatst, en gebruikt alles als middel om zichzelf te verheerlijken. Terwijl we er nog maar pas zijn. Als de evolutie één dag zou duren, zei Sagan, komen wij er maar in de laatste seconde bij.
Uçar: In het woordenboek wordt de mens gedefinieerd als “het meest intelligente wezen op aarde.” Met welke parameters wordt dat gemeten?

De vorige keer dat ik jullie sprak, drie jaar geleden in een nachtelijk Laarbeekbos, was het de warmste dertien september ooit gemeten. Intussen breken we elke maand wel zo’n record. Doet dat jullie iets?
Uçar: Zulke dingen komen steeds harder binnen. De planeet kookt.
Seaux: Het maakt je ook almaar bewuster dat er iets aan de hand is op grote schaal.
Uçar: Mijn blik is alleen maar meer opengegaan, vooral ook na het lezen van The overstory van (de Amerikaanse schrijver) Richard Powers. Hij vertelt daarin verhalen vanuit het perspectief van bomen, hoe de mens zich als soort los heeft gedacht uit het web van het leven, waardoor alles in elkaar aan het storten is. We zien het leven niet meer dat ons omringt.

Ik vermoed dat jullie op straat zijn gekomen voor het klimaat?
Uçar: Verschillende keren, ja. Het is ook iets dat iedereen aangaat, het overstijgt politiek.
Seaux: Ik word heel warm van mensen die vechten voor iets positiefs. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik aan de marsen terugdenk. Ik denk dat we te lui geworden waren. Dat we de politiek ons lieten dicteren wat er moest gebeuren. David Van Reybrouck heeft met zijn G1000 heel interessante experimenten gedaan. Ik denk dat we meer naar zulke dingen moeten evolueren: met kleine burgerinitiatieven grote dingen realiseren.

Zijn jullie hoopvol?
Seaux: Ja. Verandering gebeurt nooit van dag op dag. Er groeit een algemeen bewustzijn, bij verschillende delen en lagen van de bevolking. Straks vormen al die eilandjes één groot geheel.
Uçar: Ik ben iets pessimistischer. Er is niet veel tijd meer om het tij te keren.

Titels als ‘Sinister’ en ‘Blackest skies’ behoeven weinig verbeelding. Maar naar wie of wat verwijst ‘Flogsta’?
Uçar: Flogsta is een studentenstadje in Zweden. Elke avond om tien uur gooien ze er de ramen open om een stevig potje te krijsen. Nog zo’n ding dat ik op mijn zwerftochten langs het internet ben tegengekomen. (Lacht) Ik vond dat zo’n mooi idee: je schreeuwt je zorgen letterlijk uit je lijf.

Denken jullie buren in Jette ondertussen dat jullie zot zijn geworden?
Seaux: Daar zijn we allang voorbij.
Uçar: Bwa, ik heb andere manieren. Muziek maken bijvoorbeeld.

> Hydrogen Sea. 25/4, 20.00, Ancienne Belgique