“Ik keek al een tijdje uit naar de dag waarop ze me zouden opbellen met de vraag of ik bij de band wilde komen, maar toen het ook echt gebeurde was ik toch behoorlijk emotioneel.” De goedlachse Lucie Marsaud is bloedeerlijk. Het nieuwe polyvalente bandlid – ze zingt, speelt
keyboard en gitaar – verving César Laloux, die BRNS verliet na de opnames van Sugar high.
De kleine Normandische, die nu zowat vijftien jaar in Parijs woont, is een brok energie en blijkt ook sneller dan haar schaduw te praten. Na een twintigtal – vooral buitenlandse – concerten met BRNS is ze nog niets van haar enthousiasme kwijt. “Ik heb BRNS vroeger in totaal minstens een dozijn keer live gezien en we waren bevriend geraakt. Na het vertrek van César wist ik dat ze op zoek zouden gaan naar iemand met wie het ook naast het podium zou klikken."
"Het klinkt misschien cliché, maar jezelf blijven is cruciaal voor ons. Tegenwoordig houden veel jonge bandjes hun imago heel goed in de gaten. Alles wat ze posten op sociale media wordt gecontroleerd. Wij zijn daar veel losser in, precies omdat het voor ons niet de essentie is. Alles staat ten dienste van de muziek. Zo was het bij mij al sinds mijn kindertijd, toen ik in de harmonie zat. Later speelde ik in orkesten en rockbandjes en ging ik studeren aan het conservatorium. Uiteindelijk belandde ik bij Arch Woodman.”
Als toetseniste van die postpunkformatie deelde ze meermaals de affiche met BRNS. De rest is geschiedenis. Dat ze in Parijs woont, waar ze werkt voor de website van de radiozender France Inter, is praktisch soms lastig, maar niet onoverkomelijk. “Als we op tournee gaan, neem ik verlof, en ik ben ondertussen ook een heel goede Thalys-klant,” klinkt het. “Maar soms pikken de bandleden me ook op in Parijs of vervoeg ik hen, inclusief slaapzak en toiletgerief, met een regionale trein.” Kortom, inburgering geslaagd.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.