Axelle Red en Brussel schitteren in film Ellektra

ze is een goed verkopende muzikante. Ze verklaarde het WK voetbal al zingend voor geopend. En toch heeft Axelle Red, anderhalf uur voor de film waar ze in meespeelt, in première gaat op het Filmfestival van Gent, "geen zin om te gaan kijken". Met haar zin om te praten was gelukkig niets mis.

Nam de Brusselse regisseur Rudolf Mestdagh een risico door zijn stadsgenote Axelle Red een belangrijke rol te geven in zijn langspeelfilmdebuut Ellektra? Ja, want Axelle Red kan zingen en muziek maken als de besten, maar dat zegt niets over haar kwaliteiten als actrice. Nee, want Red redt het. (Maar dat is achterafgepraat.) Meer zelfs, ze speelt met adembenemende overgave een pianiste die na een carjacking aan de Congreskolom haar handen kwijtraakt en nog meer flipt. "Ze was gewoon de geschiktste per­soon voor de rol omdat ze van nature intens is," zegt Mestdagh.

De kop is eraf. U debuteerde als actrice in een langspeelfilm. Wat is uw conclusie? Smaakt dit naar meer?
Axelle Red: Misschien speel ik nooit meer in een film, misschien doe ik er nog honderd. Ik moet er tijd voor hebben. Voor Ellektra heb ik me twaalf dagen kunnen vrijmaken. Maar het was wel vermoeiend: 's avonds laat van een concert thuis komen en 's anderendaags om vijf uur mijn bed uit om op tijd op de set te komen. Dat hou ik nooit drie maanden vol. Mijn muziek is er ook nog. Maar als een superinteressante regisseur, bekend of niet, me een superinteressante rol aanbiedt, dan zeg ik ja.

En zult u De Rol Van Uw Leven eruithalen?
Red: Moeilijke vraag. Ik denk het wel. De kunst bestaat er voor een acteur voor een deel in dat hij zijn rollen goed moet kiezen. Ik ben een grote fan van Matt Dillon. Ook al speelt hij in weinig films en kreeg hij in die paar films niet eens altijd de juiste rol.
Het grote verschil tussen een actrice en een zangeres? De actrice kan zich veel meer veroorloven. Een zangers heeft één carrière, één personage en er wordt je niet veel vergeven. Te commercieel gaan, te gemakkelijke dingen doen, daar word je op afgerekend. Een acteur mag in de stomste films spelen met de grootste budgetten, hij mag poen pakken en daarna weer een boeiende rol spelen in een kleine film. Niemand maalt erom. Vreemd.

Waarom wilt u liever niet naar de première gaan?
Red: Ik zie mezelf niet graag. Ik heb geen problemen met mezelf, maar ik kijk nooit naar mijn videoclips of mijn tv-uitzendingen. In het begin deed ik het wel, om fouten te verbeteren. Maar ik word er zo zenuwachtig van. De scènes van de anderen - tot daaraan toe, maar kijken naar mijn scènes vind ik verschrikkelijk. Gelukkig heb ik de film al gezien, ik mag er niet aan denken dat ik hem voor het eerst en plein public zie.
Ik wist dat ik er niet mooi zou uitzien. Mijn personage trekt gezichten van 't kan niet erger. En ik heb niet altijd de meest flatterende kapsels gekozen voor mijn gezicht. Gelukkig wist ik dat Rudolf (Mestdagh, NR) de film goed in beeld zou brengen, met prachtige kleuren en mooie camerastandpunten.

Was u bang? Of wist u dat u kon acteren?
Red: Voor mij was die film echt niet nodig. Ik heb veel te verliezen. Maar ik speel graag. Ik was onervaren, dit is mijn eerste film. Maar ik heb wel een jaar filmschool gevolgd en twee jaar geleden heb ik lessen genomen. Method acting. Camera-ervaring had ik wel, na 25 videoclips.
Toch heb ik lang geaarzeld. Ik mag niet zeggen dat er elke week een filmscenario in mijn bus lag, maar er zijn me hoofdrollen in grote Franse producties aangeboden. Ik heb de boot altijd afgehouden omdat de rol me niet interesseerde en ik van tevoren wist dat ze me zouden afschieten. Het was vragen om kritiek. Ellektra heb ik wel aanvaard omdat ik me aangetrokken voel tot de alternatieve cinema van David Lynch, Pedro Almodóvar of Lars Von Trier. Ik had dolgraag in Breaking the waves gespeeld (de film van Von Trier waarmee Emily Watson doorbrak, NR).

U speelt een gestoord mens. Gestoorde of dronken mensen spelen is aartsmoeilijk.
Red: Je kunt die neurose zo spelen dat de mensen geen voeling meer hebben met het personage omdat het zo'n slecht en stout personage is. Ik heb de mensen willen raken. Of dat gelukt is, moeten de mensen voor zichzelf uitmaken. Ik heb alles gegeven. Ik heb bewust niet gekeken naar andere films met personages met neuroses. Ik wilde niet nadoen wat een ander speelt, ik ben in mezelf gaan zoeken. Iedereen heeft neuroses. Iedereen flipt soms en denkt bijvoorbeeld uit het niets: "Help, mijn lief bedriegt me." Dat gevoel kan een seconde duren, of maanden. Ik ben niet dezelfde persoon als de pianiste in de film, maar er zijn raakpunten. Als ik in mijn eigen kleine wereldje zit, dan kan de wereld om me heen ontploffen. Dat heb ik uitvergroot.

Voor Ellektra is op meer dan tachtig locaties in Brussel gedraaid. Hebt u als inwijkeling ontdekkingen gedaan?
Red: Mmm... niet echt. Ik kende de meeste plaatsen al. Zelfs dat charmante mosselrestaurant. Een van de interieurs deed me vreselijk denken aan mijn eerste kot in Brussel. Ik vond het wel grappig om in het midden van Brussel te filmen. Ik woon hier al sinds mijn negentiende. Dat is lang. Ik vind Brussel een charmante stad en ik pendel tussen hier en Parijs. Ik vind het leuk dat er veel Brussel in Ellektra zit. Zoals het ook leuk was dat Tom Barman Antwerpen filmde in Anyway the wind blows.
Waarom naar Londen, Parijs of Amsterdam uitwijken als er prachtige locaties voor je deur te vinden zijn? Het werk van Rudolf (Mestdagh, NR) is internationaal, maar het heeft ook iets heel Belgisch en Brussels. Met name het surrealisme dat ook al in zijn kortfilms terug te vinden was. Ik ben een fan van lokale cinema.

Ellektra speelt sinds vorige woensdag in de bioscoop.