Concert: Jef Neve/Pascal Schumacher Quartet

Jef Neve is uitgegroeid tot een van de bekendste vaandeldragers van de Belgische jazz. Overal duikt hij op. Je ziet hem op de cover van glossy magazines, hij heeft zijn eigen radioprogramma, is een graag geziene gast op tv, schreef de soundtrack voor de film Dagen Zonder Lief, heeft net een tournee achter de rug met Gabriel Rios en de nieuwe cd van het trio is net uitgebracht. Kortom, Jef Neve staat op scherp en daar doet het publiek enkel voordeel mee.

Het concert van het Jef Neve Trio vorige maand in de AB naar aanleiding van de nieuwe cd Soul in a picture was er een om in te lijsten. We hoorden en zagen drie ontketende muzikanten die van bij de eerste noot speelden alsof het om een bisnummer ging. Elke compositie werd vakkundig uiteengerafeld en beetje bij beetje heropgebouwd naar een exploderende climax toe. Keer op keer overschreden ze daarbij op spannende wijze moeiteloos de tien minuten. Net alsof we een concert uit de sixties bijwoonden. Het Jef Neve Trio als de Grateful Dead van de jazz. Het optreden stond in schril contrast met de cd die heel intimistisch klinkt. Deze verschillende aspecten vormen net de kracht van de groep. Dat Jef Neve, Teun Verbruggen en Piet Verbist elk afzonderlijk nog in heel uiteenlopende formaties zitten, betekent een echte verrijking bij dit trio, want je hoort al die diverse invloeden her en der subtiel opduiken.

Ondanks een leven in de schijnwerpers is Jef nog steeds de goedlachse muzikant die we jaren geleden voor het eerst interviewden. Kenmerkend is dat zijn gedrevenheid nog sterker is dan vroeger.

Bij beluistering van Soul in a picture krijg je het gevoel dat je een heuse muzikale ontboezeming te horen krijgt, vooral ook door de heel herkenbare Jef Neve-touch. Hoe ver kan je dit als artiest doordrijven?
Jef Neve: Het is inderdaad een zeer introspectieve plaat. Op de vorige, Nobody is illegal, stonden veel toeters en bellen. Deze keer had ik zin om tot de essentie door te dringen en alles kleinschaliger te houden. Kortom, meer proberen te vertellen met minder noten. En aangezien elk nummer toch wel autobiografisch is, krijg je natuurlijk iets heel persoonlijks. Vooral als je dan nog weet dat ik het voorbije jaar een aantal dingen op een rijtje geplaatst heb. Soul in a picture is hierdoor een enorme confrontatie geworden met mezelf en dat weerspiegelt zich duidelijk in de muziek. Jezelf leren ontdekken, daar wordt een mens stil van. Ik denk ook dat het te maken heeft met het feit dat we als trio de laatste maanden veel gereisd hebben en in totaal verschillende omstandigheden speelden waardoor je erachter komt dat minder vaak meer is. Je leert als muzikant je verhaal duidelijker neerzetten. Overweldigen en overrompelen is puberaal. Deze plaat reflecteert eveneens die hele evolutie.

Jef Neve wordt volwassen?
Neve: Er staat een drie voor ondertussen maar ik voel me niet volwassen of matuur or whatever. Ik besef wel dat er een verschil is met de Jef Neve van vroeger. Ik ben rustiger en kalmer dan tien jaar geleden. Dat vertaalt zich natuurlijk muzikaal. We namen de plaat op in de Galaxy Studio in perfecte akoestische omstandigheden. Het was een heel inspirerende omgeving. We hadden twee sessies voorzien, eentje van drie en eentje van vier dagen maar eigenlijk was de plaat al af na de eerste sessie. De vraag stelde zich wat we met de resterende vier dagen zouden aanvangen. We hebben onszelf dan tot doel gesteld elke versie die we hadden te overtreffen. Daarom analyseerden we eerst alle opnames. Zo constateerden we vlug dat er te veel balast was en gingen we ons concentreren. Ik vind dat we daar goed in geslaagd zijn maar het was wel hard werken. Een deuntje als 'Für Lize' bijvoorbeeld kostte ons enorm veel inspanning. Twee van de vier dagen hebben we niets anders gedaan dan die compositie bewerken. De meest gekke dingen probeerden we, zelfs extreme distortion. Tot we het loslieten en na het eten nog een laatste poging ondernamen. Plots viel alles in de plooi. Iedereen was ondertussen wel bijna zot gedraaid, ook de geluidstechnicus. Het is echt de eerste keer, denk ik, dat we ons zo op een plaat stortten en er zo voor vochten. We hebben daar veel van geleerd. Daarom ben ik blij voor het trio dat we die kans hadden.

Alle composities zijn van jou en jij staat op de cover maar toch is het duidelijk een trio.
Neve: Tuurlijk. Het is echt een rock-'n-rollbandje in die zin dat elkeen even belangrijk is en niemand vervangen kan worden. In jazz werk je regelmatig met vervangers, bij dit trio doen we dat nooit. Zo hebben we al een Spaanse tournee uitgesteld omdat we niet alle drie vrij waren maar dat neem ik er graag bij. Mensen dienen te beseffen dat het dit trio is en niet Jef Neve met twee muzikanten. Eigenlijk zouden we het Neve-Verbruggen-Verbist Trio moeten heten.

In 'A waterfall never comes alone' werd blijkbaar met overdub gewerkt aangezien we daar zowel piano als orgel horen.
Neve: Dat klopt. Ik kan dat niet laten. Er stond een Hammond in de studio en we wilden dat nummer verder opentrekken. Voor mij lag het dan voor de hand. Op 'Nothing but a Casablanca turtle slideshow dinner' is dat ook het geval. Ik heb iets met dat soort melodieën. Ik vind het hemels als ik me zo kan uitleven.

Dat kan je nu ondertussen toch wel voluit bij Groove Thing, de formatie rond Nicolas Kummert met ook nog Lieven Venken en Nic Thys?
Neve: Ik vind het fantastisch dat ik daar achter de Hammond zit, ik voel me echt een klein kind. Met een Hammond kun je dingen doen die met piano niet mogelijk zijn. Er is natuurlijk de toon die je kunt aanhouden maar je kunt vooral veel dynamischer werken met volume. En een Hammond kun je echt laten scheuren (met pretlichtjes in de ogen).

Op het gevaar af dat je mij ter plekke neerschiet, wil ik toch opmerken dat je nog meer dan vroeger die klassieke invloed naar boven laat komen.
Neve: Dat is ook effectief zo. Een nummer als 'Sehnsucht' is geënt op een stuk van Schubert. Ook een aantal intro's van andere composities zijn heel klassiek getint. Ik trek me daar hoe langer hoe minder van aan. Dat is mijn stem en ik geloof hoe langer hoe meer dat er maar één waarheid is als muzikant: jezelf zijn en spelen. Als je begint te faken, val je door de mand. Als ik naar een concert ga, hoor ik meteen of een muzikant echt speelt wat hij voelt of gewoon staat te doen alsof. Ik heb ook maar één kans op deze aardbol. Als ik voor mijn graf sta, wil ik kunnen zeggen dat ik mezelf trouw gebleven ben en niet probeerde de jazzpolitie te behagen of de zogenaamde politiek correcte jazzmensen op hun wensen te bedienen. Die veranderen toch maar jij moet wel met jezelf verder leven. Voor mij is deze plaat ook in die optiek nog veel persoonlijker dan de vorige, gewoon omdat ik me echt niets meer aangetrokken heb van de anderen. De klassieke invloed is dus inderdaad nog groter.

Je componeerde ook je eerste volwaardige soundtrack, Dagen Zonder Lief. Wat trok je aan: de nieuwe uitdaging of de titel?
Neve: Goede vraag. De uitdaging natuurlijk (lacht uitbundig). Dat was ook weer een enorm leerrijke ervaring. Als componist kun je een film echt richting geven. Beelden en dialoog vertellen een verhaal maar de impact van de muziek is niet te onderschatten. Het is bijna een interactie waarbij je in die context je eigen plaats moet zoeken.

Er staat opnieuw een reeks concerten op het programma met Gabriel Rios. Hoe is die vorige tournee van twee posterboys verlopen?
Neve: Ik vond dat super. Natuurlijk was het aanvankelijk zoeken en aftasten maar op het einde van de toer kon je toch praten van een ware synergie.

:: 20 juni 2008, 20u, De Zeyp, Van Overbekelaan 164, Ganshoren, 02-422.00.11, info@dezeyp.be


:: De cd Soul in a picture verscheen bij Universal. Jef Neve staat met Gabriel Rios en Kobe Proesman op Gent Jazz Festival (20/7) en Dranouter (2/8), en met Groove Thing op Jazz Middelheim (16/8)