De resten van Expo 58: Voetgangersbrug

De betonnen voetgangersbrug van Expo 58 was zo hoog dat de gondels van de kabelbaan eronderdoor gingen. En ze was zo breed dat ze werd aangekleed door tuinarchitecten als René Pechère. Maar wat deed de brug daar?

Het zestig meter lange gevaarte overspande het dal tussen de twee groene zones van het Expo-terrein, het Park van Laken en het Ossegempark, dat voor de Wereldtentoonstelling van 1935 deels heraangelegd was.. Wie de terminus van tramlijn 58 verliet, kon meteen de Expo met veel egards binnenwandelen. De Expo-sterren van Lucien de Roeck wezen de weg. Clair-obscureffecten benadrukten de moderne lijnen van de brug.

Een brug voor voetgangers en toeristentreintjes, behalve die ene keer bij de opening op 17 april, toen het koninklijke escorte erop mocht. De voetgangersbrug bood een ongewoon hoog perspectief op de buitenlandse paviljoenen. Of toch in elk geval op de bonte verzameling dakstructuren. Van hyperbolisch-parabolische of dubbelgekromde schelpen tot kabelconstructies in verschillende variaties. In de Engelse pers werd Expo 58 daarom een 'expo of roofs' genoemd. De brug had brede balustrades voor het lange kijken.

Na een goede tien jaar werden de onderhoudskosten te hoog en werd de brug gesloopt. Vandaag zijn enkel nog begin en einde aanwezig. Zo kunt u in het Ossegempark de brug met de authentieke tarmac, kiezeltegels en balustrades nog op wandelen. Maar ver raakt u niet, u eindigt bij een soort uitkijkpost, of beter, achteruitkijkpost. Want links ziet u nog het Amerikaans paviljoen, maar de rest moet u erbij fantaseren, zoals het Russisch paviljoen en vlakbij het Canadees paviljoen. De ambitieuze constructie van het Canadees paviljoen had één groot euvel. De architect realiseerde zich niet dat de glazen voorgevel met zicht op het centrum van de buitenlandse paviljoenen volledig zou worden gemaskeerd door de hoge witte muur van de Russische filmzaal. Rechts de pijlen die uit het Frans paviljoen schoten, en op een heuvel, die Monte Titano moest verbeelden, het paviljoentje van San Marino. U kunt het heuveltje nog altijd beklimmen langs trapjes van toen. Recht voor de brug, op de plaats van een groepje sparren, stond het Vaticaans paviljoen. Daar maakte de brug een sierlijke bocht naar rechts om te eindigen in het Park van Laken.

Over de vijver van het Ossegempark liggen nog twee andere betonnen bruggen, een uit 1935 en een uit 1958 die in het verlengde van de voetgangersbrug lag. U kunt er de evolutie in het bouwen met gewapend beton op aflezen.