Mozart/Concert Arias 'un moto di gioia' in de Munt

Als Anne Teresa De Keersmaeker creatief blijft dan is het ook omdat het moet. Geen residentiefaciliteiten zonder tegenprestaties, is de afspraak met de Munt. De eerste Muntopdracht van de choreografe wrong zich in 1992 ongemeen los in eigenzinnigheid. De barokke Mozart op de kop.

De productie Mozart / Concert Arias, un moto di gioia uit 1992 baadde in een wolk van lyrisch parfum én beweging. De klassiekers uit de muziekliteratuur wisten de dansvoorstellingen van De Keersmaeker altijd een stukje hoger te verheffen in een zee van inventieve beelden, verhalende en gecontroleerde gebaren. Als dans geconfronteerd wordt met muziektheater, waarin ook een instrumentaal ensemble en zangers de toon zetten, moet er in de creatie gezocht worden naar de juiste balans. Vijftien dansers op de bühne, het groot Symfonisch Orkest van de Munt, Claire Chevallier achter de pianoforte en aria's voor sopraan - het is heel wat.

De versie die nu wordt opgevoerd belooft alleszins niet minder te zijn dan die uit 1992. Voor de stemmen werd geplukt uit onverwachte hoek. Oude rot in het vak Olga Pasichnyk moet samen met de Italiaanse Paola Cigna een wereld van verzuchtingen uitdrukken, tegen een decor van door danspartijen uitgebeelde minnekozerij. Daartegenover staat de jonge Annette Dasch (1976), vorig seizoen een van de revelaties in René Jacobs barokopera Eliogabalo.

Dasch heeft pas een cd bij Harmonia Mundi uit waarin ze schittert in zeventiende-eeuwse en een zeldzame achttiende-eeuwse Deutsche Barocklieder (van Albert, Hammerschmidt, Krieger en Dedekind tot Erlebach en Kindermann), ondersteund door leden van de Akademie für Alte Musik. Het recente werk herbevestigt de volheid van haar stem. Rijk en krachtig waar het moet, altijd briljant. In Mozart / Concert Arias voegt Dasch daar nog een lading blanke sensuele opgewektheid aan toe.