Retrospectieve fotograaf Elliott Erwitt

Cultuurcentrum Botanique profileert zich steeds uitdrukkelijker als canvas voor beklijvend beeldmateriaal. In het voorjaar werd ons nog een preview gegund in de unieke fotoverzameling Ordoñez-Falcón, nu is er de uitzonderlijke retrospectieve van de Amerikaanse Magnum-fotograaf Elliott Erwitt, de overzeese evenknie van het dit jaar overleden Franse fotogenie Henri Cartier-Bresson.

Elliott Erwitt werd geboren in Parijs in 1928 als zoon van Russische emigranten. Via Italië en Frankrijk week het gezin in 1939 uit naar de Verenigde Staten. De Erwitts zetten er voet aan wal in New York, maar verkasten twee jaar later naar Los Angeles. Het zijn wellicht die veranderingen van taal en cultuur die de jonge Erwitt in de rol van de waarnemer dwingen. Iemand die de taal niet machtig is, kijkt toe. Vanaf de tweede helft van de jaren veertig legt Erwitt zijn indrukken vast met een camera. Zijn gevoel voor timing en humor vallen meteen op. New York wordt spoedig de uitvalsbasis voor de fotografisch onderlegde globetrotter. Begin jaren vijftig wordt hij opgemerkt door Magnum-oprichter Robert Capa. In 1953 wordt hij ingelijfd door het prestigieuze fotoagentschap; van 1968 tot 1971 wordt hij er zelfs voorzitter.

Honden
Erwitt maakt een onderscheid tussen 'werk' en 'hobby'. Zo maakt hij opdrachten voor de industrie en de reclamewereld, maar zal hij het best herinnerd worden voor zijn fotografische kijk op de naoorlogse geschiedenis. In Museumzaal de Botanique hangen 120 werken van Erwitts hand, die hij als resultaat van zijn 'hobby' beschouwt. Mens, dier en landschap worden bevroren in een koel zwart-wit. Bedrieglijk eenvoudige momentopnames zijn het - Erwitt gaat er prat op dat hij zijn beelden schiet terwijl hij door het landschap kuiert. Meer moet je er niet achter zoeken. Foto's maken is voor hem waarnemen, op het juiste moment, op de juiste plaats. Een oordeel wil hij er zelf niet over vellen: "Explaining a photo is like explaining a joke: it's not funny anymore". Toch is het de subtiele humor van zijn intelligente kijk op de wereld die de aandacht trekt. Maar waar zit dan juist de grap? Erwitts werken balanceren op de dunne lijn tussen lachen en huilen. Grote thema's vind je niet in de tentoonstelling, het is de menselijkheid - ook in zijn bekende hondenportretten - die centraal staat.

De retrospectieve loopt nog tot en met 12 december in de Botanique.